Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo pismem z 29 września 2025 r. (wpływ: 6 października 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej (…) Sp. z o.o. jest spółką utworzoną przez pracowników od 2002 r., będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Przychodnia prowadzi działalność medyczną na podstawie umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych podpisanych z Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia. Budynek jest zajmowany przez Spółkę na podstawie umowy oddania nieruchomości w użytkowanie z Gminą Miasta (…).

Aktualnie budynek jest oddany na okres 5 lat, a po upływie tego terminu, jeśli Spółka wykona prace remontowe zgodnie z harmonogramem i pozostałe warunki umowy użytkowania będą przestrzegane, wówczas Gmina zobowiązana jest do przedłużenia okresu użytkowania łącznie do 20 lat, z możliwością ponownego wydłużenia tego okresu na kolejne lata. Wcześniej Przychodnia zajmowała lokal na podstawie umowy najmu: na czas określony od 1 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2011 r., a od 1 stycznia 2012 r. na czas nieokreślony.

W 2025 r. rozpoczęły się prace remontowe i modernizacyjne w budynku, w którym udzielane są świadczenia zdrowotne i będą one trwały przez kolejne lata. W związku z dużymi wydatkami na te działania został utworzony przez Zgromadzenie Wspólników fundusz remontowo-modernizacyjny, który przeznacza się w szczególności na pokrycie kosztów remontów i modernizacji realizowanych przez Spółkę. Jest on zasilany z zysku netto Przychodni wypracowanego w danym roku obrotowym, a o jego wysokości decyduje Zgromadzenie Wspólników.

Uzupełnienie wniosku

Możliwość utworzenia w ciężar kosztów funduszu remontowo-modernizacyjnego nie nakładają na Przychodnię żadne odrębne ustawy.

W opisanym we wniosku budynku planowane jest przeprowadzenie takich prac remontowo-modernizacyjnych jak m.in.:

- modernizacja instalacji elektrycznej,

- modernizacja centralnego ogrzewania,

- modernizacja instalacji wodno-kanalizacyjnej,

- modernizacja instalacji komputerowej,

- modernizacja instalacji telekomunikacyjnej,

- malowanie,

- wymiana posadzki,

- wyburzenie starych ścianek działowych i postawienie nowych,

- skucie i nałożenie nowych tynków,

- skucie i nałożenie nowych kafelek,

- wymiana okien,

- wymiana drzwi,

- montaż wentylacji mechanicznej,

- montaż klimatyzacji,

- montaż/przebudowa dźwigu osobowego dla niepełnosprawnych,

- wymiana oświetlenia,

- montaż wbudowanych mebli medycznych,

- montaż paneli fotowoltaicznych wbudowanych w konstrukcję budynku na stałe.

Działania te mają przyczynić się do prawidłowego funkcjonowania Przychodni, a co za tym idzie zabezpieczenia miejsca, w którym udzielane są świadczenia zdrowotne, stanowiące podstawowe źródło przychodów Spółki. Przeprowadzenie prac remontowo-modernizacyjnych ma się również przyczynić do poprawy dostępności do usług medycznych oraz zapewnienia wyższej jakości tych usług, w tym dla osób niepełnosprawnych.

Koszty remontu i modernizacji nie zostaną Przychodni zwrócone.

Dokumenty księgowe będą stanowiły dowody księgowe będące podstawą do ujęcia wydatków w księgach rachunkowych (w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości).

Pytanie

Czy wydatki udokumentowane fakturami lub innymi dokumentami księgowymi, sfinansowane z funduszu remontowo-modernizacyjnego pochodzącego z ustalonej przez Zgromadzenie Wspólników części zysku netto, mogą być kwalifikowane jako koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych”) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika. Kosztem uzyskania przychodów są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

W kontekście powyższego, odpisy i wpłaty na fundusz remontowo-modernizacyjny w ocenie Spółki nie są uznawane jako koszt uzyskania przychodów ze względu na to, że fundusz powstał z własnej inicjatywy Wspólników, a nie ustawowego obowiązku jego utworzenia. Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że odpisy i wpłaty na fundusz remontowo-modernizacyjny nie mogłyby zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to wydatki sfinansowane z jego środków mogą być kosztami uzyskania przychodów na zasadach ogólnych z uwzględnieniem tego, czy koszty te są związane z uzyskiwaniem przychodów, zabezpieczeniem lub zachowaniem źródła ich przychodów, a dodatkowo koszty te nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako niestanowiące kosztu uzyskania przychodów.

Wydatki z tytułu remontu i modernizacji spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ ponoszone są w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem Przychodni, a co za tym idzie zabezpieczeniem miejsca, w którym udzielane są świadczenia zdrowotne, stanowiące podstawowe źródło przychodów Spółki.

W art. 16 ust. 1 pkt 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wykluczył możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłacanych tytułem podziału (rozliczenia) wyniku finansowego jednostki (zysku netto). W związku z powyższym, należy stwierdzić, że jest to odniesienie do wypłaconych przez podatników, a zatem ograniczenie w nim wskazane dotyczy sytuacji, w której dany podmiot wypłaca z wypracowanego zysku m.in. nagrody, premie czy inne pochodne wynagrodzenia, a nie wydatków na remont czy modernizację miejsca, w którym świadczone są usługi będące podstawowym zakresem działalności Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki sfinansowane z funduszu remontowo-modernizacyjnego pochodzącego z nadwyżki bilansowej nie mieszczą się w zakresie art. 16 ust. 1 pkt 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem mogą być kwalifikowane jako koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

  - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

  - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

  - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

  - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

  - został właściwie udokumentowany,

  - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy wydatki udokumentowane fakturami lub innymi dokumentami księgowymi, sfinansowane z funduszu remontowo-modernizacyjnego pochodzącego z ustalonej przez Zgromadzenie Wspólników części zysku netto, mogą być kwalifikowane jako koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Z opisu sprawy wynika, że Państwa Spółka prowadzi działalność medyczną na podstawie umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych podpisanych z Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia. Budynek, w którym prowadzona jest działalność jest zajmowany przez Spółkę na podstawie umowy oddania nieruchomości w użytkowanie z Gminą Miasta (...). Aktualnie budynek jest oddany na okres 5 lat, a po upływie tego terminu, jeśli Spółka wykona prace remontowe zgodnie z harmonogramem i pozostałe warunki umowy użytkowania będą przestrzegane, wówczas Gmina zobowiązana jest do przedłużenia okresu użytkowania łącznie do 20 lat, z możliwością ponownego wydłużenia tego okresu na kolejne lata. W 2025 r. rozpoczęły się prace remontowe i modernizacyjne w budynku, w którym udzielane są świadczenia zdrowotne i będą one trwały przez kolejne lata. W związku z dużymi wydatkami na te działania został utworzony przez Zgromadzenie Wspólników fundusz remontowo-modernizacyjny, który przeznacza się w szczególności na pokrycie kosztów remontów i modernizacji realizowanych przez Spółkę. Jest on zasilany z zysku netto Przychodni wypracowanego w danym roku obrotowym, a o jego wysokości decyduje Zgromadzenie Wspólników. Możliwość utworzenia w ciężar kosztów funduszu remontowo-modernizacyjnego nie wynika z odrębnych ustaw. Prowadzone w budynku prace remontowo-modernizacyjne mają przyczynić się do prawidłowego funkcjonowania Przychodni, a co za tym idzie zabezpieczenia miejsca, w którym udzielane są świadczenia zdrowotne, stanowiące podstawowe źródło przychodów Spółki. Przeprowadzenie prac remontowo-modernizacyjnych ma się również przyczynić do poprawy dostępności do usług medycznych oraz zapewnienia wyższej jakości tych usług, w tym dla osób niepełnosprawnych. Koszty remontu i modernizacji nie zostaną Spółce zwrócone. Opisane wydatki będą udokumentowane dowodami księgowymi w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

W tym miejscu należy wskazać, że katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, ma charakter zamknięty.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a) ustawy o CIT:

Powyższy przepis dotyczy podstawowych odpisów i wpłat na poczet funduszy, jeżeli:

  - po pierwsze obowiązek lub możliwość ich tworzenia określają odrębne ustawy, tj. musi istnieć akt prawny (ustawa), która określa obowiązek, ewentualnie możliwość utworzenia przez podatnika danego funduszu,

  - po drugie, aby zastosować tę regulację w ustawie tej musi znaleźć się zapis, iż odpisy i wpłaty na ten fundusz stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu podatku dochodowego.

Powyższym przepisem nie są objęte fundusze, które podatnik tworzy z własnej inicjatywy, tzn. w sytuacji gdy dany przepis ani nie nakazuje, ani nie przewiduje możliwości utworzenia funduszu w ciężar kosztów.

W związku z tym, że obowiązek lub możliwość tworzenia opisanego funduszu remontowo-modernizacyjnego w ciężar kosztów nie wynika z odrębnych ustaw, dokonany przez Spółkę odpis nie jest kosztem uzyskania przychodów.

Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 15a ustawy o CIT:

Powyższym przepisem ustawodawca zdecydował się wykluczyć możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłacanych tytułem podziału (rozliczenia) wyniku finansowego jednostki (zysku netto). Zatem, biorąc pod uwagę treść ww. przepisu, stwierdzić należy, że odnosi się on do kwot wypłaconych przez podatnika, a zatem ograniczenie w nim wskazane dotyczy sytuacji, w której dany podmiot wypłaca z wypracowanego zysku m.in. nagrody i premie pracownikom.

Literalna wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 15a ustawy o CIT, prowadzi do wniosku, że wyłączeniu z kosztów podatkowych zawartym w tym przepisie podlega kwota wypłacona tytułem podziału zysku netto, a nie dowolny wydatek. Słowo „wypłacanie” stanowi rzeczownikową formę czasownika „wypłacać”, który zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN oznacza:

1.wydać komuś należne mu pieniądze,

2.odwzajemnić się komuś jakimś czynem.

W świetle powyższego, o „wypłacie” czegoś można mówić wówczas, gdy przedmiot wypłaty jest komuś należny, lub gdy wypłata jest czynnością odwzajemniającą.

Posługując się w art. 16 ust. 1 pkt 15a ustawy o CIT, sformułowaniem „kwot wypłacanych tytułem podziału zysku netto”, ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów jedynie te kwoty z zysku netto, które wypłacane są tytułem jego podziału, np. w formie premii, nagród lub innych postaci wynagrodzenia.

Opisane we wniosku przyszłe wydatki na:

- modernizację instalacji elektrycznej,

- modernizację centralnego ogrzewania,

- modernizację instalacji wodno-kanalizacyjnej,

- modernizację instalacji komputerowej,

- modernizację instalacji telekomunikacyjnej,

- malowanie,

- wymianę posadzki,

- wyburzenie starych ścianek działowych i postawienie nowych,

- skucie i nałożenie nowych tynków,

- skucie i nałożenie nowych kafelek,

- wymianę okien,

- wymianę drzwi,

- montaż wentylacji mechanicznej,

- montaż klimatyzacji,

- montaż/przebudowę dźwigu osobowego dla niepełnosprawnych,

- wymianę oświetlenia,

- montaż wbudowanych mebli medycznych,

- montaż paneli fotowoltaicznych wbudowanych w konstrukcję budynku na stałe,

nie spełniają takich przesłanek.

Mając na względzie powyższe, ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 15a ustawy o CIT, nie znajdzie zastosowania w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, bowiem Spółka z nadwyżki finansowej planuje sfinansowanie remontu i modernizacji budynku, w którym Spółka prowadzi swoją działalność gospodarczą. Nie ulega wątpliwości, że wskazane we wniosku wydatki, sfinansowane z funduszu remontowo-modernizacyjnego Spółki, spełniają przesłanki do uznania za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy zauważyć, że charakter ponoszonych wydatków ma wpływ na sposób rozpoznania tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16g ust. 13 ustawy o CIT:

Z brzmienia powyższego przepisu wynika, że środki trwałe (do których zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy należy także zaliczyć inwestycje w obcych środkach trwałych) uznaje się za ulepszone jeżeli zostaną spełnione dwa warunki łącznie, tj. gdy suma wydatków poniesionych między innymi na ich modernizację przekracza 10 000 zł oraz wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o CIT - jest więc:

  - przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

  - rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

  - rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

  - adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

  - modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Natomiast, wydatki ponoszone na remont środka trwałego nie zwiększają jego wartości początkowej (niezależnie od ich wartości) i są odnoszone wprost w koszty uzyskania przychodu, a nie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji remontu. Przy ustaleniu zakresu znaczeniowego remontu należy oprzeć się na definicji sformułowanej w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 418 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 8 tej ustawy:

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

W konsekwencji wydatki sfinansowane z funduszu remontowo-modernizacyjnego utworzonego z zysku netto wypracowanego przez Spółkę mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przy czym w zależności od charakteru wydatku i jego wartości poprzez odpisy amortyzacyjne - w zakresie wydatków o charakterze modernizacyjnym (jeżeli ich suma w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł) bądź bezpośrednio w koszty - w przypadku pozostałych wydatków.

Tym samym, Państwa stanowisko z powyższym zastrzeżeniem uznano za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.