Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką akcyjną z siedzibą w Polsce. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, tj. podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka korzysta i będzie korzystać ze składników majątkowych na podstawie umów leasingu, które w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są i będą kwalifikowane jako leasing operacyjny (umowy te spełniają i będą spełniać przesłanki wynikające z art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W związku z ww. umowami leasingu Wnioskodawca ponosi i będzie ponosić opłaty z tytułu używania składników majątkowych, które to opłaty są i będą zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu.

Pytanie

Czy opłaty z tytułu używania składników majątkowych ponoszone na podstawie umów kwalifikowanych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako leasing operacyjny, w całości lub w jakiejkolwiek części stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty z tytułu używania składników majątkowych ponoszone na podstawie umów kwalifikowanych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako leasing operacyjny, ani w całości, ani w jakiejkolwiek części nie stanowią kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) i w związku z tym nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Stosownie do art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] × 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Należy zauważyć, że w ww. art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, jako koszt finansowania dłużnego wymieniona jest m.in. część odsetkowa raty leasingowej. Jednakże wobec braku definicji legalnej tego terminu, zwrot ten należy interpretować z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy o CIT dotyczących opodatkowania stron umowy leasingu.

Z definicji zawartej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT wynika, że ilekroć w Rozdziale 4a jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

2) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

3) suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

Jak stanowi natomiast art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;

2) suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio;

3) umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:

a) odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo

b) finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Powyższe przepisy ustawy o CIT wprowadzają podział na tzw. leasing finansowy (art. 17f ustawy o CIT) i tzw. leasing operacyjny (art. 17b ustawy o CIT). Ze względu na zasady opodatkowania leasingu finansowego, rata w tym typie leasingu jest dzielona na dwie części:

  - część stanowiąca spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu (neutralna podatkowo), zwana potocznie „częścią kapitałową” oraz

  - część przewyższająca spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu (przychód finansującego i koszt uzyskania przychodu korzystającego), zwana potocznie „częścią odsetkową”.

W przypadku podatkowego leasingu operacyjnego, dla celów opodatkowania stron takiej umowy, powyższy podział nie występuje, ponieważ całość raty leasingowej stanowi odpowiednio przychód finansującego i koszt uzyskania przychodu korzystającego.

Na gruncie przepisów ustawy o CIT istota leasingu operacyjnego sprowadza się do używania rzeczy, która stanowi własność leasingodawcy, za co korzystający ponosi opłaty na jego rzecz, stanowiące w całości wynagrodzenie za używanie rzeczy. Jest to zatem umowa zbliżona do umowy najmu, czy umowy dzierżawy. Wniosek taki wynika z art. 17b ustawy o CIT, który stanowi, że w przypadku umów spełniających kryteria leasingu operacyjnego, opłaty ponoszone przez korzystającego stanowią przychód leasingodawcy oraz koszt uzyskania przychodu korzystającego. W konsekwencji, w przypadku leasingu kwalifikowanego na gruncie przepisów podatkowych do leasingu operacyjnego, próby wyodrębnienia z opłat „części odsetkowej raty leasingowej” stanowiłoby zabieg sztuczny, nie wynikający z przepisów prawa, gdyż regulacje podatkowe w leasingu operacyjnym identyfikują jedynie opłatę za korzystanie z rzeczy, bez określania poszczególnych elementów kalkulacyjnych tej opłaty. Opłat tych nie można w części uznać za koszty finansowania dłużnego, gdyż ich ponoszenie nie jest związane z uzyskaniem od leasingodawcy jakichkolwiek środków finansowych, co jest warunkiem koniecznym dla objęcia tych opłat regulacją z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, należy zatem uznać, że przepisy ustawy o CIT wprowadzają normatywny podział na leasing finansowy i operacyjny, który nie ma wyłącznie charakteru technicznego ze względu na zasadniczą odmienność konsekwencji podatkowych obydwu rodzajów leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot „część odsetkowa raty leasingowej” powinien być zatem interpretowany z uwzględnieniem podziału na leasing finansowy i leasing operacyjny przewidziany w przepisach ustawy o CIT. Odwołując się do zasad opodatkowania leasingu na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o CIT należy uznać, że zwrot „część odsetkowa raty leasingowej” to wartość raty leasingowej przewyższająca wartość początkową środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych w leasingu finansowym w rozumieniu art. 17f ustawy o CIT.

Należy również zauważyć, że w niniejszej sprawie nie ma żadnego znaczenia rachunkowe ujęcie umów leasingu. Definiowanie pojęcia „część odsetkowa raty leasingowej” poprzez odwoływanie się do klasyfikacji leasingu na gruncie prawa bilansowego, podczas gdy kwestia ta została już uregulowana na gruncie prawa podatkowego nie jest dopuszczalne, ponieważ co do zasady, normy prawa bilansowego nie mają wpływu na kwalifikację podatkową zdarzeń gospodarczych. Między prawem bilansowym a prawem podatkowym istnieje bowiem jedynie związek techniczno-formalny, sprowadzający się do korzystania przez te dwa systemy prawa z tej samej ewidencji, tj. ksiąg rachunkowych. Przepisy prawa bilansowego określają sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Sięganie do przepisów prawa bilansowego znajduje swoje uzasadnienie wyłącznie wówczas, gdy regulacje podatkowe wprost wprowadzają odesłanie do nich. W przypadku „części odsetkowej raty leasingowej” ustawodawca nie dokonał takiego odesłania, a więc odwoływanie się do przepisów bilansowych na potrzeby interpretacji tego pojęcia nie jest uprawnione.

Aktualnie obowiązujące regulacje w zakresie niedostatecznej kapitalizacji, ograniczające możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, w tym nowe brzmienie art. 15c ustawy o CIT zostały wprowadzone ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175 ze zm.) i weszły w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. W uzasadnieniu projektu tej ustawy zmieniającej wyraźnie wskazano, że modyfikacja przepisów ograniczających wysokość odliczanych odsetek (kosztów finansowania dłużnego) jest rozwiązaniem, stanowiącym implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiająca przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa ATAD”).

Dyrektywa ATAD natomiast (w art. 2 pkt 1) wprost posługuje się zwrotem „element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego”. Mając więc na uwadze racjonalność ustawodawcy, cel wprowadzenia nowych przepisów w zakresie ograniczenia zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, jak również uzasadnienie do ww. ustawy zmieniającej, w którym powołano się wprost na regulacje zawarte w Dyrektywie ATAD, należy stwierdzić, że użyte w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT pojęcie „część odsetkowa raty leasingowej” powinno odnosić się tylko do leasingu finansowego, o którym mowa w art. 17f ustawy o CIT. Skoro nowelizacja art. 15c ustawy o CIT związana była z dostosowaniem prawa polskiego do prawodawstwa unijnego i koniecznością respektowania dyrektyw UE, to zasadne jest również stosowanie w tym względzie pojęć i zasad wynikających z prawa UE. Przepisy ustawy o CIT, powinny być interpretowane w sposób zbieżny z treścią i celami Dyrektywy ATAD, zaś w przypadku ich rozbieżności interpretowane zgodnie ze wskazaniami zaprezentowanymi m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 17 grudnia 2020 r. (sygn. akt I SA/Łd 496/20; orzeczenie prawomocne utrzymane w mocy wyrokiem NSA z 27 października 2023 r. (sygn. akt II FSK 396/21)), w którym sąd wskazał, że: „wykładnia tych przepisów wymagała ich konfrontacji z zapisami Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (ATAD), której stanowiły implementację. Istotne rozbieżności

w odczytaniu ich treści przez podatnika i organ wskazują na ich niejednoznaczność. W takiej sytuacji, należało dać pierwszeństwo zapisom Dyrektywy, jako stanowiącym źródło kontrowersyjnych uregulowań krajowych. Ujawniona niespójność interpretowanych przepisów wskazuje na ich wadliwą implementację lub co najmniej niewłaściwą wykładnię organu. Wobec budzących wątpliwości zapisów ustawy, należało - zgodnie z art. 2a Ordynacji podatkowej - uwzględnić wykładnię przepisów kierując się zasadą „in dubio pro tributario”. Podobnie stwierdził WSA w Warszawie w wyroku z 22 listopada 2023 r. (sygn. akt III SA/Wa 1916/23; orzeczenie prawomocne, skarżący organ podatkowy cofnął wniesioną skargę kasacyjną).

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe argumenty jednoznacznie przemawiają za tym, że opłaty z tytułu używania składników majątkowych płacone przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu, które dla potrzeb podatkowych kwalifikowane są jako leasing operacyjny, nie mogą być uznane za objęte przepisem art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Tym samym nie podlegają one ograniczeniom określonym w art. 15c ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza jednolita linia orzecznicza sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z 27 października 2023 r. (sygn. akt II FSK 396/21) NSA stwierdził, że: „w przypadku leasingu kwalifikowanego na gruncie przepisów podatkowych do tzw. leasingu operacyjnego - a z takim mamy do czynienia w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy - próba wyodrębnienia z opłat „części odsetkowej raty leasingowej” stanowiłaby zabieg sztuczny, niewynikający z przepisów, gdyż regulacje podatkowe w tzw. leasingu operacyjnym identyfikują jedynie opłatę za korzystanie z rzeczy, bez określania poszczególnych elementów kalkulacyjnych tej opłaty. Opłat tych nie można w części uznać za koszty finansowania dłużnego, gdyż ich ponoszenie nie jest związane z uzyskaniem od leasingodawcy jakichkolwiek środków finansowych, a przez to również owe opłaty nie dotyczą korzystania ze środków finansowych. Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął zatem, że w świetle art. 15c ust. 12 updop wspomniane wyżej sformułowanie odnosi się tylko do tzw. leasingu finansowego. (...). Skoro w treści interpretowanego przepisu mowa jest o korzystaniu ze środków finansowych, a nie o korzystaniu z rzeczy, to znaczy, że pod pojęciem kosztów finansowania dłużnego mieści się tylko tzw. leasing finansowy. Otwarty katalog należności przewidziany w art. 15c ust. 12 updop dotyczy wyłącznie odsetek i wszelkich innych tytułów prawnych związanych z należnościami za uzyskanie środków finansowych (od wszelkich innych podmiotów) i za korzystanie z tych środków. Część odsetkowa raty leasingowej wymieniona w treści art. 15c ust. 12 updop dotyczy zatem wyłącznie stosownych należności związanych z korzystaniem ze środków finansowych, a nie za korzystanie z rzeczy, bez względu na to, w jaki sposób należności za korzystanie z rzeczy zostały nazwane (udokumentowane) dla potrzeb prawa bilansowego stosowanego przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych. Tym samym, płatności dokonywane przez spółkę na rzecz innego podmiotu z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy nie podlegają w jakiejkolwiek części regulacjom wprowadzającym wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów przewidziane w art. 15c ust. 1 i ust. 12 updop. (…) ze swojej istoty i charakteru tzw. leasing operacyjny nie zawiera elementu w postaci części odsetkowej raty leasingowej”.

Tożsame stanowisko NSA przedstawił w wyrokach z 3 marca 2023 r. (sygn. akt II FSK 1956/20) oraz z 26 kwietnia 2022 r. (sygn. akt II FSK 2197/19). Potwierdzają to również liczne wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 1 sierpnia 2024 r. (sygn. akt I SA/Go 138/24; orzeczenie prawomocne), wyrok WSA we Wrocławiu z 6 marca 2024 r. (sygn. akt I SA/Wr 696/23; orzeczenie prawomocne, skarżący organ podatkowy cofnął wniesioną skargę kasacyjną), wyrok WSA w Warszawie z 22 listopada 2023 r. (sygn. akt III SA/Wa 1916/23; orzeczenie prawomocne, skarżący organ podatkowy cofnął wniesioną skargę kasacyjną), wyrok WSA w Warszawie z 15 września 2021 r. (sygn. akt III SA/Wa 225/21; orzeczenie prawomocne, skarżący organ podatkowy cofnął wniesioną skargę kasacyjną).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają również interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. W interpretacji Dyrektora KIS z 28 października 2024 r. Znak: 0111-KDIB2-1. 4010.491.2024.2. AG stwierdzono bowiem, że: „część odsetkowa raty leasingowej wymieniona w tym przepisie dotyczy wyłącznie opłat związanych z korzystaniem ze środków finansowych, a nie z korzystaniem z rzeczy. Ograniczeniom wynikającym z art. 15c ust. 1 powinny zatem podlegać jedynie płatności części odsetkowej z tytułu leasingu finansowego (jako formy finansowania), a nie leasingu operacyjnego (jako formy odpłatnego udostępnienia przedmiotu leasingu), przy czym bez znaczenia pozostaje sposób w jaki należności za korzystanie z rzeczy zostały nazwane (udokumentowane) dla potrzeb prawa bilansowego stosowanego przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych. Skoro więc w treści interpretowanego przepisu nie ma mowy o korzystaniu z rzeczy, to opłaty te (ani części tych opłat) - które na gruncie przepisów ustawy o CIT kwalifikowane są jako leasing operacyjny - nie stanowią kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, a co za tym idzie nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ust. 1 tej ustawy”. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również interpretacja Dyrektora KIS z 24 października 2024 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.452.2024.1.SP.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie wnioskuję o potwierdzenie stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

   - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

   - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

   - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

   - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

   - został właściwie udokumentowany,

   - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów lub wydatków, których wysokość zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych została ustawowo ograniczona.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Z dniem 1 stycznia 2018 r. weszły w życie nowe regulacje w zakresie niedostatecznej kapitalizacji, ograniczające możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego. Zgodnie z ustawą zmieniającą z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175 ze zm.) całkowitej zmianie uległ art. 15c, który do tej pory umożliwiał wybór tzw. alternatywnej metody kalkulacji odsetek zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT:

W świetle art. 15c ust. 3 ustawy o CIT:

Natomiast zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT:

W myśl art. 15c ust. 13 ustawy o CIT:

Z definicji zawartej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT wynika natomiast, że:

Stosownie do art. 17b ust. 1 ustawy o CIT:

Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

 1) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

 2) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

 3) suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

Jak stanowi art. 17f ustawy o CIT:

 1. Do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

 1) umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;

 2) suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio;

 3) umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:

a) odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo

b) finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

 2. Jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy.

 3. Do przychodów finansującego zalicza się opłaty, o których mowa w art. 17b ust. 1, uzyskane z tytułu wszystkich umów leasingu zawartych przez finansującego dotyczących tego samego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, w części przewyższającej spłatę wartości początkowej, określonej zgodnie z art. 16g.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy opłaty z tytułu używania składników majątkowych ponoszone na podstawie umów kwalifikowanych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako leasing operacyjny, w całości lub w jakiejkolwiek części stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W treści art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, ustawodawca wskazał, że pod pojęciem kosztów finansowania dłużnego należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z tych środków. Część odsetkowa raty leasingowej wymieniona w tym przepisie dotyczy wyłącznie opłat związanych z korzystaniem ze środków finansowych, a nie z korzystaniem z rzeczy. Ograniczeniom wynikającym z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT powinny zatem podlegać jedynie płatności części odsetkowej z tytułu leasingu finansowego (jako formy finansowania), a nie leasingu operacyjnego (jako formy odpłatnego udostępnienia przedmiotu leasingu), przy czym bez znaczenia pozostaje sposób w jaki należności za korzystanie z rzeczy zostały nazwane (udokumentowane) dla potrzeb prawa bilansowego stosowanego przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych.

Skoro więc w treści interpretowanego przepisu nie ma mowy o korzystaniu z rzeczy, to opłaty te (ani części tych opłat) - które na gruncie przepisów ustawy o CIT kwalifikowane są jako leasing operacyjny - nie stanowią kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, a co za tym idzie nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ust. 1 tej ustawy. Kwota tych opłat nie wpłynie w żaden sposób na wykorzystanie, czy wyznaczenie limitów zawartych w tych regulacjach.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko sprowadzające się do twierdzenia, że opłaty z tytułu używania składników majątkowych ponoszone na podstawie umów kwalifikowanych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako leasing operacyjny, ani w całości, ani w jakiejkolwiek części nie stanowią kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT i w związku z tym nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o CIT, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji organów podatkowych oraz wyroków sądowych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, bowiem powołane interpretacje nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Każdą sprawę tut. organ rozpatruje indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.