Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą, która podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

W listopadzie 2025 r. Spółka zamierza zawrzeć umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego o wartości przekraczającej 150.000 zł. Samochód ten będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Umowa leasingu zostanie zawarta na czas określony i będzie spełniać warunki wskazane w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. Samochód będzie spełniał definicję samochodu osobowego w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT.

Z tytułu zawarcia powyższej umowy Spółka będzie uiszczać comiesięczne raty leasingowe. Począwszy od listopada 2025 r. Spółka będzie rozliczać opłaty leasingowe w kosztach uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu 150.000 zł, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, stosując proporcję wynikającą z wartości pojazdu.

Emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w Centralnej Ewidencji Pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, będzie wyższa niż 50 g/km.

Na mocy ustawy zmieniająca od dnia 1 stycznia 2026 r. mają wejść w życie przepisy zmieniające m.in. art. 16 ust. 1 pkt 4 i pkt 49a ustawy o CIT. Przewidują one nowe limity, w tym limit 100.000 zł dla samochodów spalinowych o emisji CO₂ równej lub wyższej niż 50 g/km.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość, czy - zważywszy na nowelizację przepisów - do rat leasingowych ponoszonych od 2026 r. (a dotyczących umowy leasingu zawartej jeszcze w 2025 r.) należy stosować nowy, niższy limit, czy też limit dotychczasowy.

Pytanie

Czy w przypadku umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego zawartej w listopadzie 2025 r. opłaty leasingowe ponoszone w 2026 r. i w kolejnych latach podatkowych powinny być rozliczane w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy leasingu, tj. na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2025 r., czy też - od dnia 1 stycznia 2026 r. - należy stosować nowe limity kosztów uzyskania przychodów wynikające z ustawy zmieniającej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego zawartej w listopadzie 2025 r. opłaty leasingowe ponoszone w 2026 r. i w kolejnych latach podatkowych (aż do zakończenia umowy leasingu) powinny być rozliczane w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy, tj. na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2025 r.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w aktualnym brzmieniu, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się opłaty wynikające z umowy leasingu operacyjnego w części ustalonej w proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Na mocy ustawy zmieniającej, od dnia 1 stycznia 2026 r. mają wejść w życie przepisy zmieniające m.in. art. 16 ust. 1 pkt 4 i pkt 49a ustawy o CIT. Przewidują one nowe limity, w tym limit 100.000 zł dla samochodów spalinowych o emisji CO₂ równej lub wyższej niż 50 g/km.

W myśl art. 30 ustawy zmieniającej, przepisy art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT stosuje się w brzmieniu dotychczasowym w stosunku do pojazdów wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika przed dniem wejścia w życie (a więc przed 1.01.2026 r.).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia z umową leasingu operacyjnego, w ramach której samochód nie będzie ujmowany w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Tym samym, literalne brzmienie art. 30 nie obejmuje wprost sytuacji leasingu operacyjnego. Powstaje więc wątpliwość interpretacyjna, czy do rat leasingowych ponoszonych od 2026 r. (a dotyczących umowy leasingu zawartej jeszcze w 2025 r.) należy stosować nowy, niższy limit, czy też limit dotychczasowy.

W ocenie Wnioskodawcy, wobec braku jednoznacznych przepisów przejściowych dotyczących leasingu operacyjnego zawartego przed 1 stycznia 2026 r., zastosowanie powinny znaleźć przepisy w dotychczasowym brzmieniu. Takie rozstrzygnięcie jest zgodne z zasadą ochrony praw nabytych oraz zasadą demokratycznego państwa prawnego wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP.

Nowe regulacje prawne, w związku z fundamentalną zasadą ochrony praw nabytych, powinny chronić uzyskane prawo oraz ekspektatywę nabycia tego prawa. Oznacza to, że uzyskane przez Wnioskodawcę prawo nie powinno zostać mu odebrane lub w niekorzystny sposób zmienione.

Spółka, zawierając w listopadzie 2025 r. umowę leasingu, nabywa bowiem uprawnienie do rozliczania kosztów na podstawie przepisów obowiązujących w dacie zawarcia umowy.

Ponadto należy odwołać się do art. 2a Ordynacji podatkowej (zasada in dubio pro tributario), zgodnie z którą niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego należy rozstrzygać na korzyść podatnika.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że w przypadku umowy leasingu operacyjnego zawartej w listopadzie 2025 r. opłaty leasingowe ponoszone w 2026 r. i w kolejnych latach podatkowych powinny być rozliczane w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy, tj. z limitem 150.000 zł.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Z niniejszej regulacji wynika, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny, a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

- został właściwie udokumentowany.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

 a) 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 1289, 1853 i 1881) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

 b) 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

Na mocy ustawy z dnia 2 grudnia 2021 r. o zmianie ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2269, dalej: „ustawa nowelizująca”), od dnia 1 stycznia 2026 r. mają wejść w życie przepisy zmieniające m.in. art. 16 ust. 1 pkt 4 i pkt 49a ustawy o CIT. Przewidują one nowe limity, w tym limit 100.000 zł dla samochodów spalinowych o emisji CO₂  równej lub wyższej niż 50 g na kilometr.

Zgodnie ze zmienionym przepisem tj. art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, mającym obowiązywać od 1 stycznia 2026 r.:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

 a) 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 1289, 1853 i 1881) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

 b) 150 000 zł - jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2024 r. poz. 1251), wynosi mniej niż 50 g na kilometr,

 c) 100 000 zł - jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w brzmieniu od 1 stycznia 2026 r.:

W myśl art. 30 ustawy nowelizującej:

Z opisu sprawy wynika, iż w listopadzie 2025 r. zamierzacie Państwo zawrzeć umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego o wartości przekraczającej 150.000 zł. Samochód ten będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Umowa leasingu zostanie zawarta na czas określony i będzie spełniać warunki wskazane w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. Samochód będzie spełniał definicję samochodu osobowego w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT. Z tytułu zawarcia powyższej umowy będziecie Państwo uiszczać comiesięczne raty leasingowe. Począwszy od listopada 2025 r. będziecie Państwo rozliczać opłaty leasingowe w kosztach uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu 150.000 zł, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, stosując proporcję wynikającą z wartości pojazdu.

Emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w Centralnej Ewidencji Pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, będzie wyższa niż 50 g/km.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w przypadku umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego zawartej w listopadzie 2025 r. opłaty leasingowe ponoszone w 2026 r. i w kolejnych latach podatkowych powinny być rozliczane w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy leasingu, tj. na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2025 r., czy też - od dnia 1 stycznia 2026 r. - należy stosować nowe limity kosztów uzyskania przychodów wynikające z ustawy nowelizującej.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, iż art. 30 ustawy nowelizującej z 2021 r. odnosi się do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika od 1 stycznia 2026 r. Oznacza to, że dla takich pojazdów stosuje się nowe limity amortyzacyjne określone w ustawie nowelizującej. Natomiast ci podatnicy, którzy przed datą 1 stycznia 2026 r. wprowadzili pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stosują dotychczasowe zasady (dotychczasowe limity).

Należy jednak zwrócić uwagę, że uchwalając ustawę z 2 grudnia 2021 r. ustawodawca przewidział wyjątkowo długie vacatio legis (4 lata) na wejście w życie zmian w zakresie podatków dochodowych (PIT i CIT). Projektodawca wyraźnie przy tym nakreślił w uzasadnieniu, jakich skutków oczekuje w tak długim okresie:

Pogorszenie sytuacji podatkowej pewnej grupy podatników zastosowano w tym przypadku jako bodziec do podejmowania przez przedsiębiorców decyzji, które służyłyby realizacji społecznie ważnego celu, jakim jest ochrona środowiska. Uznano przy tym okres czteroletni za wystarczający do tego, aby podatnicy przystosowali sposób prowadzenia swoich spraw do zmieniających się w tej perspektywie warunków podatkowych.

Wyjątek uczyniono dla sytuacji, o której mowa w art. 30 ustawy z 2 grudnia 2021 r., przewidując możliwość korzystania z dotychczasowych zasad przez podatników, którzy przed 1 stycznia 2026 r., a zatem przed wejściem w życie omawianych zmian, wprowadzili pojazdy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Tym samym, ustawodawca w sposób precyzyjny określił kryterium, które pozwala podatnikom stosować przepisy obowiązujące w chwili nabycia pojazdu - na własność lub w drodze umowy, której celem jest przeniesienie własności na warunkach, które pozwalają jej przedmiot traktować jak własność dla celów podatkowych.

Jednocześnie, z faktu, że nie wprowadzono przepisu pozwalającego na stosowanie dotychczasowych zasad do umów leasingu operacyjnego, najmu i im podobnych, nie można wyprowadzać wniosku o błędzie lub dyskryminującym podejściu ustawodawcy do części podatników.

Odczytując treść normy zawartej w przepisie, należy w pierwszym rzędzie oceniać jego treść na podstawie wykładni językowej. Jeśli treść przepisu jest jasna, co wydaje się mieć miejsce w omawianym przypadku, należy przyjąć normę, która bezpośrednio z przepisu wynika, zgodnie z zasadą, że nie poddaje się jakiejkolwiek interpretacji tego, co jest jasne (clara non sunt interpretanda). Zasada ta, szeroko dyskutowana w polskiej doktrynie i orzecznictwie, podkreśla, że jasny przepis nie wymaga interpretacji, co zapobiega nadmiernemu rozszerzaniu jego zakresu przez organy lub podatników. Interpretacja prawa powinna być ograniczona do przypadków rzeczywistej niejasności, a nie służyć do korygowania domniemanych „luk” w regulacji. Podobnie, w kontekście jasności językowej przepisów, doktryna i orzecznictwo wskazują, że teksty prawne pochodzące od racjonalnego prawodawcy powinny być redagowane według wzorca należytej legislacji, co w tym przypadku zostało spełnione poprzez precyzyjne określenie zakresu wyjątku.

Zatem nie można z treści art. 30 ustawy z 2 grudnia 2021 r. wywodzić skutków, których on nie przewiduje.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, skoro samochód osobowy będzie używany w prowadzonej przez Państwa działalności na podstawie umowy leasingu operacyjnego, nie będzie on ujmowany przez Państwa w ewidencji środków trwałych, to w takim przypadku od 1 stycznia 2026 r. będą miały zastosowanie do Państwa nowe limity - nawet jeśli taka umowa zostanie zawarta przed dniem 1 stycznia 2026 r. (w listopadzie 2025 r.).

Tym samym, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, iż w przypadku umowy leasingu operacyjnego zawartej w listopadzie 2025 r. opłaty leasingowe ponoszone w 2026 r. i w kolejnych latach podatkowych powinny być rozliczane w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy, tj. z limitem 150.000 zł.

Reasumując, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo wskazać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do zastosowania art. 2a Ordynacji podatkowej, albowiem w sprawie nie występują niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego. Organ nie miał żadnych wątpliwości co do treści oraz zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności, będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.