Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 19 sierpnia 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Wnioskodawca” lub „Podatnik”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2025 r. poz. 278 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest (...).

W związku z rozwojem swojej działalności Spółka planuje nabyć lub zaprojektować i wznieść od podstaw (rozważane są różne opcje) obiekt handlowy w bliżej jeszcze nieokreślonej lokalizacji. Generalnie nabycie budynku (lub budynków) handlowego wraz z gruntem oraz infrastrukturą towarzyszącą tym budynkom (jak np. (...)) oznaczać będzie po stronie Spółki konieczność zidentyfikowania znaczącej ilości środków trwałych (dalej też: „śt”) i stosowne określenie stawek amortyzacyjnych w ślad za załącznikiem nr 1 do ustawy o CIT – Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych. Spółka nie wyklucza nabycia i/lub budowy (...).

W związku z intensywnymi planami ekspansji Spółka będzie stopniowo poddawać analizie poszczególne przypadki nabywanych i wznoszonych obiektów i dokonywać ich stopniowego przyjmowania do używania oraz ujmowania w ewidencji środków trwałych. Analizowane będą bowiem poszczególne składniki inwentarzowe, określenie ich grupowania na tle KŚT, właściwe stawki amortyzacji czy też określanie wartości początkowej poszczególnych śt nabywanych i/ lub wznoszonych przez Spółkę (przy uwzględnieniu/alokacji kosztów ogólnych takich jak np. koszty finansowania, koszty obsługi prawnej, koszty sądowe i notarialne oraz inne jakie mogą wystąpić przy okazji poszczególnych lokalizacji inwestycji). Szczególnie w sytuacji wznoszenia nowych obiektów handlowych (ich budowy) przewidywany jest znaczny nakład pracy na poziomie rozliczeń poszczególnych kosztów wytworzenia i ich właściwej alokacji (...).

W efekcie powyższych czynności może wystąpić różnica czasowa (nawet kilkumiesięczna) w zakresie dat faktycznego przyjęcia do używania poszczególnych śt (czyli momentu uzyskania prawomocnego pozwolenia na użytkowanie i przekazanie lokali handlowych poszczególnym najemcom) a ujęciem ich na ewidencji środków trwałych i dokonywaniem pierwszych odpisów amortyzacyjnych. W związku z tym Spółka przewiduje, że mogą wystąpić następujące sytuacje:

1)aktywowanie śt (faktyczne przyjęcie do używania i rozpoczęcie jego użytkowania) w danym momencie bieżącym (np. (...) 2026). Niemniej technicznie dokument księgowy przyjęcia do używania (tzw. OT) wystawiony będzie z opóźnieniem kilku miesięcy (np. (...) 2026) z datą (...) 2026. W tym przypadku Spółka zamierza dokonywać pierwszych odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je w podatkowe koszty uzyskania przychodów począwszy od miesiąca kolejnego, czyli w tym przypadku od (...) 2026. To scenariusz obejmujący jeden rok podatkowy,

2)aktywowanie śt (faktyczne przyjęcie do używania i rozpoczęcie jego użytkowania) w danym momencie bieżącym (np. będzie to (...) 2025). Niemniej technicznie dokument księgowy przyjęcia do używania (tzw. OT) wystawiony będzie z opóźnieniem kilku miesięcy (np.(...) 2026) z datą (...) 2025. W tym przypadku Spółka zamierza dokonywać pierwszych odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je w podatkowe koszty uzyskania przychodów począwszy od miesiąca kolejnego, czyli w tym przypadku od (...) 2025. To scenariusz w którym poszczególne zdarzenia przekraczają jeden rok podatkowy.

Pytanie

Czy postępowanie Spółki przedstawione w powyższym zdarzeniu przyszłym w zakresie rozliczeń środków trwałych i momentu rozpoznawania kosztu uzyskania przychodu na podstawie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych należy uznać za prawidłowe?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w katalogu wyłączeń.

Opierając się na literalnej wykładni omawianego przepisu, którego interpretacja została doprecyzowana w orzecznictwie sądów administracyjnych, wskazać należy, iż dla możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

1.wydatek powinien być poniesiony przez podatnika;

2.wydatek powinien być definitywnie poniesiony (rzeczywisty);

3.wydatek powinien mieć na celu uzyskanie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów;

4.wydatek powinien mieć związek z działalnością gospodarczą podatnika;

5.wydatek powinien być właściwie udokumentowany;

6.wydatek nie może zostać wymieniony w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu lub zabezpieczenie źródła tych przychodów.

Niemniej jednak, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Ponadto, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony, a także że nie znajduje się on w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, przedstawionej w określonym katalogu w Ustawie CIT.

Stosownie do ogólnej zasady wyrażonej w art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych zasadniczo nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Tego typu wydatki, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych, bez względu na czas ich poniesienia (przesunięcie momentu ujęcia tych wydatków w rachunku podatkowym).

Z kolei, w toku użytkowania składników majątku uznawanych za środki trwałe ustawodawca przewidział konieczność podatkowego rozłożenia w czasie wydatków na ich nabycie lub wytworzenie. Jak wynika z art. 15 ust. 6 Ustawy CIT, tego typu wydatki, co do zasady, są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych, zgodnie zasadami przedstawionymi w przepisach art. 16a-16 m Ustawy CIT.

Jak wynika z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16h. ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

1) od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów

4) od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Co do zasady zatem składniki majątku podlegające amortyzacji wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Pod określeniem „przekazanie do używania” rozumie się faktyczne i prawne rozpoczęcie korzystania z danego składnika na użytek prowadzonej działalności gospodarczej. W przypadku Spółki sytuacja taka ma miejsce, kiedy nabywane lub wzniesione budynki handlowe uzyskują prawomocne pozwolenie na użytkowanie lub też w przypadku nabycia funkcjonującego obiektu handlowego – z datą nabycia i cesji występujących na danym obiekcie umów najmu zawartych jeszcze przez uprzedniego właściciela (w ramach cesji to Spółka wstępuje w rolę wynajmującego jako nowy właściciel obiektu handlowego).

Prawo do rozliczania odpisów amortyzacyjnych w rachunku podatkowym uzależnione jest od wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. Od ujawnionego środka trwałego nieobjętego do tej pory ewidencją dokonuje się odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, czyli od miesiąca następującego po miesiącu, w którym został wprowadzony do ewidencji.

Przepisy podatkowe powołują zatem najpóźniejszy moment wprowadzenia śt do ewidencji śt, by możliwym było dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i rozliczanie tychże odpisów w kosztach podatkowych. Kluczowym warunkiem jest bowiem ujęcie w ewidencji śt, by odpisy mogły być dokonywane. Bez tego nie jest możliwe dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i obciążanie wyniku podatkowego. Sama dokumentacja w postaci ewidencji śt ma zatem charakter uzupełniający względem ewidencji powołanej w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT. Jak wskazano w powołanym przepisie podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Przepisy podatkowe nakazują zatem ujęcie w ewidencji śt niezbędnych informacji dla potrzeb dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W związku z tym brak jasnych wytycznych co do tego, kiedy takie informacje mają być w ewidencji ujęte. Spółka wychodzi z założenia, że nie jest zakazana aktywacja śt w ewidencji z datą wsteczną i naliczenie zaległych odpisów amortyzacyjnych. Jak wynika z art. 16h. ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o CIT pierwszy odpis amortyzacyjny może zostać dokonany od miesiąca następującego po miesiącu, pod którym wpisano środek trwały do odpowiedniej ewidencji. W konsekwencji można wyprowadzić wniosek, że warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wpisanie środka trwałego do ewidencji. Sam wpis do ewidencji jest zatem czynnością techniczną warunkującą możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Skoro Spółka dopełni strony formalnej w zakresie wpisu do ewidencji a program księgowy umożliwi taką czynność, zasadnym wydaje się naliczenie odpisów amortyzacyjnych od miesiąca kolejnego po takim wpisie (po miesiącu kiedy przyjęto faktycznie śt do używania).

Późniejsze rozliczenie poszczególnych śt i ich ujęcie w ewidencji śt spowodowane jest m.in. tym, że Spółka musi korzystać z zewnętrznych usług księgowych oraz doradców podatkowych w trakcie sporządzania finalnych rozliczeń wartości początkowej śt (ustalanej na podstawie art. 16g ustawy o CIT). Dlatego też cała procedura związana z ustaleniem i potwierdzeniem wartości początkowej trwa dłużej i nie zawsze możliwe będzie dokonanie wpisu do ewidencji śt już w tym samym miesiącu co ich przyjęcie do używania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dodatkowo należy doliczyć opóźnienia spowodowane obiegiem dokumentacji wewnątrz grupy podmiotów w ramach których Spółka funkcjonuje. Spółka uzyskuje bowiem również wsparcie w zakresie weryfikacji rozliczeń nabycia lub wytworzenia nowych obiektów handlowych – takich jak np. nadzór inwestorski. Weryfikacja zrealizowanych prac budowlanych jest szczególnie wymagająca w przypadku obiektów wznoszonych przez Spółkę samodzielnie za pomocą generalnego wykonawcy i szeregu podwykonawców. Czynności kontrolne i weryfikacyjne prac budowlanych mogą zatem trwać jeszcze nawet po faktycznym przyjęciu do używania – stąd właśnie kilkumiesięczne opóźnienia w zakresie faktycznego przyjęcia do używania a techniczną czynnością wpisania do ewidencji śt (z preferowaną czynnością oznaczenia faktycznego przyjęcia do używania z datą wsteczną). By dokonać wpisu danego śt do ewidencji, musi być znana jego wartość początkowa. Ta jednak często jest efektem współpracy pomiędzy służbami księgowymi Spółki (doradcami podatkowymi) a służbami budowlanymi odpowiedzialnymi za nadzór nad prawidłowym rozliczeniem projektu od strony budowlanej i realizacji harmonogramu prac budowlanych.

Spółka zwraca też uwagę, że proces przyjęcia środka trwałego na stan ewidencji może być opóźniony z przyczyn administracyjnych wewnątrz firmy. Na przykład, dokumentacja zakupu dociera do działu księgowości z opóźnieniem, inwentaryzacja i formalne przyjęcie środka trwałego trwa dłużej niż zakładano, czy też nastąpiło opóźnienie w przekazaniu informacji pomiędzy działami. W takich przypadkach, jeśli opóźnienie jest niezawinione i wynika z przyczyn obiektywnych, wprowadzenie środka trwałego z datą wsteczną, odzwierciedlającą moment spełnienia kryteriów uznania za środek trwały, jest w ocenie Spółki akceptowalne.

Należy podkreślić, że służby finansowo-księgowe Spółki nie mają wpływu na moment wystawienia dowodów OT i nie są w stanie zapobiec przypadkom opóźnień (opóźnienia to efekt zamykania rozliczeń z wykonawcami budowlanymi i analiza zgromadzonej dokumentacji pod kątem określenia wartości początkowej). Spółka jest jednak w stanie w inny sposób udokumentować, że faktyczne przekazanie danego składnika majątkowego do używania nastąpiło w konkretnej dacie (np. poprzez posiadane pozwolenie na użytkowanie lub kontynuacja umów najmu i uzyskiwanie przychodów), zaś wszystkie składniki majątkowe są przez Spółkę zidentyfikowane. Ponadto finalnie wystawiony dowód OT wyraźnie wskazuje moment faktycznego oddania składnika majątkowego do używania. System księgowy stosowany przez Spółkę działa w ten sposób, że czynność techniczna polegająca na wprowadzeniu danych składnika majątkowego do ewidencji nawet na podstawie wydanego z opóźnieniem dowodu OT pozwala na zarejestrowanie składnika majątkowego jako środka trwałego w miesiącu faktycznego oddania go do używania (wstecz).

Tym samym, podatkowe wprowadzenie składnika majątkowego do ewidencji śt następuje w miesiącu jego faktycznego oddania do używania, pomimo że sama czynność technicznego wprowadzenia informacji do systemu komputerowego może nastąpić z opóźnieniem. Od strony przepisów podatkowych Spółka postąpi zatem zgodnie z ww. przepisami art. 16h ustawy o CIT. W konsekwencji odpisy amortyzacyjne mogą być naliczane począwszy od miesiąca następującego po miesiącu faktycznego oddania składnika majątkowego do używania. Pozwala to na dokonywanie podatkowej amortyzacji środka trwałego zgodnie ze stanem rzeczywistym, tj. w powiązaniu z datą faktycznego rozpoczęcia jego wykorzystywania w działalności gospodarczej Spółki.

Zdaniem Spółki, moment późniejszego, niż miesiąc faktycznego oddania składnika majątkowego do używania w działalności gospodarczej Spółki, dokonania czynności technicznej polegającej na wprowadzeniu danych z dowodu OT do systemu księgowego, lecz z datą wcześniejszą, tj. z datą faktycznego oddania składnika majątkowego do używania w działalności gospodarczej Spółki, pozwala na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu faktycznego oddania składnika majątkowego do używania. Nie dochodzi w tym przypadku w ocenie Spółki do ujawnienia składnika majątkowego w rozumieniu art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, gdyż nie następuje wprowadzenie składnika majątkowego do ewidencji w miesiącu późniejszym niż miesiąc przekazania go do używania. Taki składnik majątkowy jest objęty ewidencją począwszy od miesiąca przekazania go do używania, co w pełni odpowiada scenariuszom zdarzeń przyszłych, opisanych na wstępie niniejszego wniosku.

Z uwagi jednak na (...) inwestycji Spółki i poprzez procedury administracyjne proces potwierdzenia wartości początkowej jest rozciągnięty w czasie, czego efektem jest niekiedy techniczne wydanie dowodu OT w miesiącach następujących po miesiącu faktycznego oddania składnika majątkowego do używania. Zdaniem Spółki, wydanie dowodu OT ma charakter techniczny, stąd nie sposób uznać za chwilę wprowadzenia do ewidencji (decydującą o dacie rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych) momentu wydania dowodu OT i technicznego wprowadzenia danych do systemu komputerowego. Dzięki wprowadzeniu składnika majątkowego do ewidencji z datą faktycznego przekazania składnika majątkowego do używania jest on objęty ewidencją od miesiąca, w którym Spółka rzeczywiście rozpoczęła jego wykorzystywanie. Nie można zatem, w ocenie Spółki uznać faktu wprowadzenia danych do systemu dopiero z datą wydania dowodu OT za ujawnienie składnika majątkowego po oddaniu go do używania w rozumieniu art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, tym bardziej, że składnik taki nie jest w żaden sposób „odnaleziony”, ani też nie nastąpiło jakiekolwiek zdarzenie faktyczne lub prawne, na podstawie którego Spółka podjęłaby decyzję o wprowadzeniu składnika majątkowego do ewidencji w miesiącu innym, niż miesiąc oddania go do używania. Jedynym powodem jest przedłużenie się procesów analitycznych i technicznych obiegu dokumentacji zanim dojdzie do zapisania danych danego składnika majątkowego do systemu księgowego.

W efekcie powyższych rozważań, Spółka stoi na stanowisku, że jej postępowanie jest (będzie) prawidłowe i poprawnym jest dokonywanie pierwszych odpisów amortyzacyjnych od śt (i zaliczanie ich do kosztów podatkowych) począwszy od miesiąca kolejnego po dacie wskazanego faktycznego przyjęcia śt do używania pomimo wystawionego dokumentu OT z kilkumiesięcznym opóźnieniem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

-zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

-stanowią własność lub współwłasność podatnika,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, decyzji i pozwoleń na użytkowanie,

-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

-nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

W myśl art. 16d ust. 1 ustawy o CIT:

Z kolei zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środka trwałego.

Sposób jej ustalania, zróżnicowany m.in. ze względu na sposób nabycia składnika majątku trwałego, określa art. 16g ustawy o CIT.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16g ust. 3 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT:

Z opisu sprawy wynika, że planują Państwo nabyć lub zaprojektować i wznieść od podstaw obiekt handlowy, co będzie wiązało się u Państwa ze zidentyfikowaniem znaczącej ilości środków trwałych i stosownym określeniem stawek amortyzacyjnych. Wskazali Państwo, że może wystąpić różnica czasowa (nawet kilkumiesięczna) w zakresie dat faktycznego przyjęcia do używania poszczególnych środków trwałych (czyli momentu uzyskania prawomocnego pozwolenia na użytkowanie, przekazanie lokali handlowych poszczególnym najemcom) a ujęciem ich w ewidencji środków trwałych i dokonywaniem pierwszych odpisów amortyzacyjnych.

Państwa wątpliwości sprowadzają się do oceny czy prawidłowym będzie wprowadzenie środków trwałych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych z mocą wsteczną i naliczenie zaległych odpisów amortyzacyjnych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności należy wskazać, że stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o CIT:

Powyższa regulacja nakłada na podatnika obowiązek uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy .

Z kolei z przywołanego wcześniej art. 16d ust. 2 ustawy o CIT wynika, że składniki majątku wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Ponadto, art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych środków trwałych rozpoczyna się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia tych środków do ewidencji.

Tym samym nie można zgodzić się z Państwa opinią, że nie ma jasnych wytycznych co do tego, kiedy informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych mają być w ewidencji ujęte.

Ustawodawca w art. 16d ust. 2 ustawy jednoznacznie wskazał kiedy winno nastąpić wprowadzenie składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych a w konsekwencji od kiedy należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

W świetle powyższego, skoro w rozpatrywanej sprawie jak Państwo wskazali składniki majątku będą spełniały warunki do uznania ich za środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to w miesiącu przekazania ich do używania powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie oznacza to jednak, że stosownego ujęcia w ewidencji można dokonać z datą wsteczną. W ocenie organu na brak możliwości wstecznego ujęcia środków trwałych w ewidencji wskazuje zdanie drugie art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, w którym to ustawodawca przewidział możliwość późniejszego (niż miesiąc przekazania do używania) wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, traktując to zdarzenie jako ujawnienie środka trwałego. Gdyby ustawodawca przewidywał możliwość ujęcia środka trwałego w ewidencji z mocą wsteczną, zdanie drugie art. 16d ust. 2 byłoby zbędne.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem zgodnie, z którym możliwa jest aktywacja środka trwałego w ewidencji z datą wsteczną i naliczenie zaległych odpisów amortyzacyjnych.

Zatem Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.