Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

F sp. z o.o. sp.k. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest rezydentem podatkowym w Polsce w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), tzn. podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na (…).

W ramach tej działalności Spółka najpierw wybudowała kompleks budynków biurowo-usługowych (dalej: „Nieruchomość”), a obecnie zajmuje się wynajmowaniem lokali w tych budynkach (dalej: „Lokale”). Z tytułu świadczenia usług najmu Wnioskodawca uzyskuje pożytki, przede wszystkim z tytułu czynszów i opłat eksploatacyjnych należnych jej od najemców.

Nieruchomość stanowi środek trwały Spółki w rozumieniu art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Model biznesowy Spółki polega w ogólnym ujęciu na pozyskiwaniu najemców w postaci innych podmiot w gospodarczych i oddawaniu im w najem Lokali na potrzeby prowadzonej przez nich działalności. W sytuacji, kiedy wynajmowany lokal opuszcza poprzedni najemca, a Spółka zamierza oddać zajmowaną przez niego powierzchnię w najem innemu podmiotowi (nowemu najemcy) wykonywane są każdorazowo prace remontowo-odświeżające (refreszing) i częściowo prace dostosowujące, polegające na dostosowaniu Lokalu do potrzeb i oczekiwań danego najemcy wynikających z rodzaju, charakteru oraz sposobu prowadzenia działalności przez takiego najemcę.

Tego rodzaju prace mogą też być realizowane w sytuacji, gdy najemca zwiększa powierzchnię wynajmowanego Lokalu poprzez przyłączenie do Lokalu powierzchni Lokali sąsiadujących lub w innych podobnych sytuacjach, w których najemca „wprowadza” się na nową powierzchnię w Nieruchomości (wcześniej wynajmowaną przez innego najemcę) lub decyduje się na przedłużenie najmu z jednoczesną zmianą aranżacji najmowanego Lokalu.

Przykładowo na zakres prac przygotowujących Lokal dla nowego najemcy mogą składać się takie czynności jak:

   - wykonanie projektów wnętrz i projektów branżowych,

   - rozbiórka istniejących ścianek działowych oraz wykonanie nowych (wyodrębnienie pomieszczeń w Lokalu ściankami działowymi, jeśli układ i powierzchnia Lokalu ma być inna, niż układ i powierzchnia zajmowana przez poprzedniego najemcę),

   - wymiana (odświeżenie) wykładzin dywanowych, posadzek,

   - wykonanie / wymiana sufitu podwieszanego,

   - wymiana źródeł światła i/lub zmiana ich położenia,

   - dostawa i montaż tapet według wskazań najemcy lub ich odnowienie,

   - malowanie i wykończenie ścian,

   - wymiana (remont) zabudowy meblowej,

   - dostosowanie różnych systemów i instalacji do zmienionego układu pomieszczeń, rozmieszczenia stanowisk pracy i lokalizacji urządzeń najemcy, itp. (przykładowo: systemu sygnalizacji pożaru, klimatyzacji, wentylacji, instalacji elektrycznej, telefonicznej, światłowodowej, oświetlenia awaryjnego, itp.).

Tego rodzaju prace są często określane łącznie w języku branżowym jako tzw. fit-out wtórny („wtórny” - z racji tego, że jest dokonywany najczęściej właśnie w przypadku zmiany najemcy lokalu - w odróżnieniu od tzw. fit-outu pierwotnego przeprowadzanego na etapie pierwszego wykończenia budynku / lokali, dla pierwszych najemców, przed oddaniem do używania budynku / lokali, ale również już po oddaniu budynku do używania, gdy dana powierzchnia / Lokal jest udostępniana pierwszemu najemcy). Niniejszy wniosek dotyczy tzw. fit-outu wtórnego (refreszingu, remontu powierzchni najmu wraz z pracami dostosowującymi). W dalszej części wniosku wchodzące w zakres takiego fit-outu wtórnego prace (scharakteryzowane powyżej) będą określane jako „Fit-Out Wtórny”.

Cechą charakterystyczną Fit-Outu Wtórnego jest to, że prace wchodzące w jego zakres w znacznym stopniu mają charakter remontowy (np. odmalowanie / odświeżenie ścian, wypranie wykładzin, itp.) albo - w zakresie prac dostosowujących Lokal do danego najemcy - służą potrzebom tych konkretnych najemców (zaspokojeniu ich konkretnych potrzeb co do układu pomieszczeń w lokalu, kolorystyki wykończenia wnętrz, przearanżowania instalacji, itp.). W praktyce oznacza to, że rezultaty takich prac mogą być wykorzystane co do zasady tylko przez konkretnego najemcę, na zlecenie którego są realizowane, przez okres korzystania przez niego z Lokalu na podstawie umowy najmu. W przypadku zakończenia umowy najmu z tym najemcą efekty tych prac nie mają w większości przypadków żadnej wartości ani dla Spółki, ani dla następnego najemcy. Z reguły wykończenie / adaptacja Lokalu wykonana dla danego najemcy wymaga usunięcia/demontażu/ponownej przeróbki w sytuacji, gdy dochodzi do zmiany najemcy. Z punktu widzenia Spółki, tego typu Fit-Out Wtórny nie ma wpływu na wartość użytkową Nieruchomości, nie prowadzi również do zwiększenia jej wartości rynkowej. Zdecydowana większość prac wchodzących w zakres Fit-Out Wtórnego stanowi bowiem rzeczywistą wartość użytkową wyłącznie dla konkretnego najemcy. Z perspektywy Spółki zaś - prace te jedynie umożliwiają udostępnienie Lokalu kolejnemu najemcy (nie zmieniają natomiast charakteru Nieruchomości / Lokalu, nie zwiększają jej funkcjonalności itp. - jako aktywa przeznaczonego na wynajem). Niezależnie od zmiany najemcy, funkcja Lokali pozostaje taka sama - są to lokale użytkowe oddawane w najem (kolejnym najemcom w odremontowanej / odświeżonej i dostosowanej do nich formie), generując w ten sposób przychody z działalności gospodarczej Spółki.

Fit-Out Wtórny jest wykonywany przez Spółkę, a ściślej przez firmy działające na zlecenie Spółki. Koszty Fit-Outu Wtórnego - na podstawie uzgodnień z najemcą - ponosi co od zasady Spółka: albo w pełnym zakresie albo do wysokości ustalonej z najemcą tzw. „kontrybucji” (fit-out contribution), w ramach której Spółka ponosi koszty Fit-Outu Wtórnego do określonej z góry kwoty, a ewentualną nadwyżką obciąża najemcę wystawiając na niego stosowną fakturę.

Opisane prace były i są wykonywane obecnie (stan faktyczny) jak i będą wykonywane także w przyszłości (zdarzenie przyszłe).

Praktyka wykonywania przez właścicieli / zarządców nieruchomości komercyjnych (w szczególności biurowo-usługowych czy handlowych) prac dostosowujących oddawane w najem lokale do indywidualnych potrzeb i wymogów najemców jest w branży, w której działa Spółka, powszechna. Jest to istotne narzędzie marketingowe ukierunkowane na zainteresowanie najemców oferowanymi na wynajem powierzchniami i ich „przyciągnięcie” do danej nieruchomości. Sfinansowanie Fit-Outu Wtórnego przez Spółkę pełni więc funkcję zachęty dla najemców do zawarcia umowy najmu (niekiedy jest wręcz warunkiem koniecznym zawarcia umowy najmu stawianym przez najemców). Takie rozwiązanie ułatwia więc lub wręcz umożliwia Spółka zawarcie umowy najmu (pozyskanie najemcy) i w ten sposób przekłada się na generowane w późniejszych okresach przychody ze świadczenia usług najmu. Często jest tak, że tylko oferując sfinansowanie Fit-Outu Wtórnego Spółka jest w stanie pozyskać najemców „atrakcyjnych” / rozpoznawalnych. Obecność w danej lokalizacji takich najemców automatycznie podnosi atrakcyjność / prestiż całego budynku, co z kolei działa przyciągająco na innych najemców (dla wielu najemców istotna jest nie tylko atrakcyjność lokalizacji sama w sobie, pod względem jej cech fizyczno-geograficznych, ale też atrakcyjność „zagospodarowania” wynikająca z portfolio najemców, wpływająca na prestiżowość lokalizacji) a co za tym idzie - przekłada się na rentowność całej działalności Spółki związanej z najmem komercyjnym.

Pytanie

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z Fit-Outem Wtórnym należy traktować jako koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT i należy zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z Fit-Outem Wtórnym należy traktować jako koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”) i należy zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Aby ocenić, czy dany wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy więc zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu (realną szansą powstania przychodów podatkowych), bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W praktyce interpretacji i stosowania ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wykształciło się podejście, zgodnie z którym każdy koszt uzyskania przychodów powinien spełniać następujące warunki.

1) powinien zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

2) powinien być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4) poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5) nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto z praktycznego punktu widzenia podkreśla się nadto konieczność właściwego udokumentowania wydatku zaliczanego do kosztów uzyskania przychodów.

Art. 15 ust. 6 ustawy o CIT zastrzega dodatkowo, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.

Wspomniany powyżej art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wymienia grupy / rodzaje kosztów, które wolą ustawodawcy nie mogą stanowić kosztów podatkowych. Wśród tych kosztów (niepodatkowych) wymienione zostały m.in. wydatki na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi zaś, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższego wynika zatem, że aby móc mówić o ulepszeniu środka trwałego co do zasady spełnione powinny zostać dwie przesłanki, tj.:

 1) Powinno dojść do przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego (o wartości przekraczającej 10 000 zł); i tutaj z uwagi na brak odrębnego doprecyzowania ustawowego należy posługiwać się potocznym / słownikowym znaczeniem:

   - przebudowy jako wykonania takich prac, w wyniku których następuje przystosowanie środka trwałego do zmienionych funkcji czy potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

   - rozbudowy jako wykonania takich prac, które powiększają środek trwały,

   - rekonstrukcji jako wykonanie prac, w wyniku których następuje odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

   - adaptacji jako wykonania prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

   - modernizacji jako unowocześnienia środka trwałego.

 2) Skutkiem powyższych działań powinien być wzrost wartości użytkowej przejawiający się wydłużeniem okresem używania, zwiększeniem zdolności wytwórczych, poprawą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych czy zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji.

Za ulepszenie środka trwałego można więc uznać w szczególności jego trwałe unowocześnienie, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie środka trwałego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Ulepszeniem nie są natomiast prace, które nie skutkują nadaniem nowych cech użytkowych, czy też poprawie standardu użytkowego i technicznego, a jedynie mają na celu zachowanie dotychczasowej funkcji środka trwałego (np. nieruchomości czy lokalu).

W ocenie Spółki, w przypadku Fit-Outu Wtórnego nie można mówić o ulepszeniu Nieruchomości w ww. rozumieniu. W wyniku wykonania tych prac nie dochodzi do przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji ani modernizacji Nieruchomości.

W pierwszej kolejności, podkreślić należy, że znaczną część każdego Fit-Out Wtórnego stanowią prace o charakterze typowo remontowym tj. przywracającym Lokal do stanu pierwotnego, odtwarzające jego wartość początkową np. malowanie /odświeżenie ścian, wymiana sufitów podwieszanych, wypranie wykładzin (w języku branżowym określane mianem refreszingu). W ocenie Spółki, nie powinno ulegać wątpliwości, że prace te nie stanowią ulepszenia, o którym mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Podobnie o ulepszeniu Nieruchomości nie można mówić również w przypadku - będących częścią Fit-Outu Wtórnego - wydatków związanych z dostosowaniem Lokali do potrzeb kolejnych najemców. W pewnym uproszczeniu stwierdzić można, że spośród wskazanych powyżej działań „ulepszających” najbliżej Fit-Outowi Wtórnemu do adaptacji. Jednak jak podkreślono w opisie stanu faktycznego, rezultatem Fit-Outu Wtórnego nie jest nadanie Nieruchomości czy Lokalom nowych (lub odmiennych od dotychczasowych) cech pozwalających spełniać Nieruchomości czy Lokalom nowe (odmienne od dotychczasowych) funkcje.

Fit-Out Wtórny ma za zadanie przystosować Lokale do potrzeb kolejnych najemców, niemniej z punktu widzenia Spółki Lokale te niezmiennie pozostają aktywami przeznaczonymi na wynajem, mającymi przynosić Spółce pożytki / zyski w postaci opłat czynszowych. Z tej samej przyczyny trudno mówić o wzroście wartości użytkowej Lokali - skoro w wyniku Fit-Outu Wtórnego nie dochodzi do wydłużenia okresu używania Nieruchomości, uzyskania nowych możliwości jej wykorzystania, unowocześnienia czy obniżenia kosztów eksploatacji.

Fit-Out Wtórny nie zwiększa więc wartości użytkowej Nieruchomości. Wartość Nieruchomości składającej się z Lokali, będących przedmiotem kolejnych umowy najmu - na skutek dokonywanego przed każdą taką umową Fit-Outu Wtórnego - nie zmienia się. Prace te przeprowadzane są zwykle w związku ze ściśle sprecyzowanymi oczekiwaniami konkretnego najemcy, mają bowiem służyć specyfice jego działalności. Tym samym - nie mają one obiektywnej, realnej wartości dla Spółki, a co więcej ze względu na swój indywidualny charakter, co do zasady nie stanowią rzeczywistej wartości „dodanej” także dla kolejnego najemcy (każda taka aranżacja jest bowiem w wysokim stopniu zindywidualizowana pod danego najemcę i przez to nieakceptowalna czy nieużyteczna dla kolejnego najemcy tego samego Lokalu). Zasadą jest bowiem, że każdorazowo Lokal - przed wykonaniem aranżacji dla kolejnego najemcy - jest de facto przywracany do stanu pierwotnego, poprzez rozbiórkę elementów aranżacji i wystroju wykonanych dla najemcy, którego umowa najmu się zakończyła (chyba że jakieś pojedyncze elementy poprzedniej aranżacji da się wykorzystać w kolejnej - na życzenie czy za zgodą kolejnego najemcy). Zatem wartość Lokalu nie wzrasta w wyniku przeprowadzenia Fit-Outu Wtórnego, ponieważ jego wykonanie, a następnie likwidacja jego efektów (po wygaśnięciu umowy poprzez przywrócenie stanu pierwotnego lub aranżację powierzchni, na potrzeby nowego najemcy) są wpisane w normalny cykl eksploatacyjny Lokalu. Wobec tego, zdaniem Spółki, nieuzasadnionym byłoby kwalifikowanie Fit-Outu Wtórnego, przeprowadzanego każdorazowo w celu odświeżenia Lokalu i jego przystosowania do wymagań kolejnych najemców, jako ulepszenia zwiększającego wartość początkową Nieruchomości, o którym mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Zwrócić też należy uwagę, że każdorazowe doliczanie wydatków na dostosowanie Lokali do potrzeb nowych najemców do wartości początkowej Nieruchomości, mogłoby prowadzić do trudnych do zaakceptowania z racjonalnego puntu widzenia sytuacji, w których wartość Nieruchomości byłaby nieustannie zwiększana i amortyzowana według właściwych dla niej niskich stawek amortyzacyjnych (a więc w praktyce przez relatywnie długi czas), tylko z uwagi na częste zmiany najemców - podczas gdy każdorazowo Fit-Out Wtórny dotyczący jednego najemcy prowadzi najczęściej do faktycznej likwidacji efektów Fit-Outu Wtórnego przeprowadzonego w tym samym Lokalu dla poprzedniego najemcy. W rezultacie Spółka amortyzowałaby wartość Fit-Outów Wtórnych do czasu zamortyzowania całości Nieruchomości, podczas gdy w rzeczywistości prace te już dawno zostały zlikwidowane (wraz z zakończeniem poszczególnych umów najmu).

Przedmiotowym pracom nie sposób przypisać charakteru zmieniającego funkcję użytkową przedmiotu najmu, a w efekcie ich wykonanie nie zwiększa się jego wartość. Wydatki te nie powinny być więc uwzględniane w wartości początkowej Nieruchomości. Wydatki te niewątpliwie ponoszone są jednak w celu pozyskania/utrzymania najemców (zawarcia/przedłużenia umów najmu). Brak poniesienia przez Spółkę tych kosztów uniemożliwiałby lub znacznie utrudniałby pozyskiwanie/utrzymywanie najemców w Lokalach czego konsekwencją byłby brak możliwości prowadzenia efektywnej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie powierzchni komercyjnych i uzyskiwania z tego tytułu przychodów. Koszty te mogą być więc zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na tzw. zasadach ogólnych tj. jako koszy bezpośrednio związane z przychodami (koszty bezpośrednie) albo jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego”. Zgodnie z ugruntowanym w praktyce poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód).

Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach (takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu), jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodu (racjonalnie może przyczynić się do uzyskania przychodu). Jako najbardziej typowe przykłady tego rodzaju kosztów najczęściej przywoływane są koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, ogólną obsługę prawną, itp. Koszty pośrednie, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Z uwagi na swój charakter, koszty bezpośrednie co do zasady powinny być rozpoznawane jako koszty podatkowe w dacie uzyskania przychodów, z którymi te koszty są związane. Zasadę tę wyraża art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Tę samą zasadę (rozpoznania kosztów, w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały przychody) należy stosować do kosztów bezpośrednich poniesionych po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego (nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania) - art. 15 ust. 4b pkt 1 ustawy o CIT. Koszty bezpośrednie poniesione później (tj. po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego) są potrącalne „na bieżąco” tj. w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe (art. 15 ust. 4c ustawy o CIT).

W przypadku kosztów pośrednich, należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia - rozumianej jako dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku). W przypadku kosztów pośrednich, które dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego - stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT).

Koszty wykonania Fit-Outu Wtórnego nie mogą zostać w sposób bezpośredni przypisane do uzyskiwanych przez Spółkę przychodów. Wydatki te nie mają bowiem bezpośredniego wpływu na wysokość przychodów z tytułu najmu osiąganych w danym okresie. Nie sposób jest powiązać te koszty z uzyskiwaniem konkretnego przychodu. Poniesienie tych kosztów warunkuje natomiast możliwość samego zawarcia umowy najmu z najemcą danego lokalu. Wydatki te należy raczej traktować jako swego rodzaju zachętę (finansową) oferowaną najemcy, bez otrzymania której najemcy nie zawarłby umowy najmu. Nie należy więc wiązać takich wydatków z okresem obowiązywania tych umów, ale z samą możliwością i chwilą ich zawarcia. Zatem, koszty te, jako koszty pośrednie, zaliczone powinny zostać do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, jednorazowo w dacie poniesienia.

Stanowisko zaprezentowane w niniejszym wniosku znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, m.in.:

- interpretacji z 5 czerwca 2025 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-2.4010.182.2025.1.ANK,

- interpretacji z 28 grudnia 2022 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-2.4010.497.2022.2.EJ,

- interpretacji z 4 stycznia 2023 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-1.4010.818.2022.1.SH,

- interpretacji z 17 listopada 2020 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-3.4010.427.2020.1.IZ.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.