Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowy od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej. Wniosek został przez Państwa uzupełniony pismem z 28 sierpnia 2025 r. (data wpływu w tym samym dniu) oraz pismem z 16 września 2025 r. (data wpływu w tym samym dniu) w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową, podatnikiem podatku od osób prawnych. Zgodnie z danymi zawartymi w Krajowym Rejestrze Sądowym jednym z przedmiotów działalności Spółki jest (...).

Spółka jest właścicielem nieruchomości, na które składają się prawo własności gruntów wraz z posadowionymi na nich: (...).

Spółka wynajmuje (...). Z uwagi na uwarunkowania rynkowe, Wnioskodawca (...) (...).

Innymi słowy w zamian za wyrażenie zgody na:

i.zawarcie/przedłużenie umowy najmu oraz

ii.przyjęcie warunków umowy najmu,

strony umowy najmu ustalają, że Spółka zapłaci najemcy wynagrodzenie w określonej wysokości, powiększone o VAT (dalej: Wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy). Wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy ma zostać zapłacone najemcy na wskazany rachunek bankowy najemcy na podstawie faktury wystawionej przez najemcę.

W momencie zawierania/przedłużania umów, jak również wypłaty Wynagrodzenia za zawarcie/ przedłużenie umowy, Spółka oraz najemca nie byli (i nie będą) podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Nieruchomość jest wykorzystywana przez Spółkę do świadczenia usług najmu, stanowiących przychód podlegający opodatkowaniu CIT. Zgoda na wypłatę Wynagrodzenia za zawarcie/ przedłużenie umowy ma niewątpliwie związek z działalnością prowadzoną przez Spółkę.

Spółka występuje z wnioskiem o interpretacją podatkową, mającą na celu ustalenie konsekwencji wynikających z zapłaty Wynagrodzenia za zawarcie/przedłużenie umowy na gruncie regulacji CIT.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo ponadto, że postanowienia umowy dotyczące zawarcia/przedłużenia umowy najmu oraz przyjęcia warunków umowy najmu przewidują – co do zasady – zwrot wynagrodzenia przez najemcę w całości na okoliczność wcześniejszego zakończenia umowy najmu. W wyjątkowych sytuacjach (na skutek dodatkowych negocjacji najemcy), wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy może podlegać zwrotowi w kwocie proporcjonalnej do czasu trwania umowy najmu.

Pytania

1.Czy wypłacone przez Spółkę na rzecz najemcy wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu? (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 16 września 2025 r.)

2.Czy wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami Spółki, który powinien zostać zaliczony przez Wnioskodawcę do kosztów podatkowych proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone przez Spółkę na rzecz najemcy wynagrodzenie za zawarcie/ przedłużenie umowy stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 16 września 2025 r.)

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami Spółki, który powinien zostać zaliczony przez Wnioskodawcę do kosztów podatkowych proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu.

Jak wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Dotyczą one całokształtu działalności podatnika i są związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie jest możliwe. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d oraz 4e Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zatem koszty pośrednie stanowić będą wydatki, których nie da się wprost przypisać do konkretnych przychodów, są one jednak gospodarczo uzasadnione i prowadzą do osiągnięcia przychodów.

Jak wskazywano, praktyką Wnioskodawcy jest (...). (...).

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku, Spółka zgodziła się na wpłatę Wynagrodzenia za zawarcie/przedłużenie umowy, aby skłonić najemcę do zawarcia umowy na wspólnie wynegocjowanych, korzystnych dla obydwu stron warunkach. W wyniku powyższych działań, Spółka zabezpieczyła w istocie swój przychód z tytułu najmu nieruchomości na okres kolejnych lat.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż art. 15 ust. 4e ustawy o CIT odnosi się do pojęcia kosztu, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1, a więc kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Według jednolitego i utrwalonego w orzecznictwie poglądu, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA z: 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13, 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w CIT są tylko te, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, Wynagrodzenia za zawarcie/przedłużenie umowy można zaliczyć do kosztów podatkowych proporcjonalnie do długości trwania okresu najmu. Wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy jest bowiem takim kosztem pośrednim, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego. Nie ulega wątpliwości, że pozytywny wpływ Wynagrodzenia za zawarcie/przedłużenie umowy na przychody Spółki istnieć będzie tak długo, jak długo trwać będzie sama umowa najmu. Tym samym, Wnioskodawca powinien dokonywać proporcjonalnego zaliczenia kosztu z tytułu Wynagrodzenia za zawarcie / przedłużenie umowy w tym okresie do kosztów uzyskania przychodów. A więc przykładowo, w przypadku umowy najmu zawartej na 5 lat, Wynajmujący jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w jednym roku podatkowym kwoty wydatków odpowiadającej jednej piątej wydatków na Wynagrodzenie za zawarcie / przedłużenie umowy.

Na prawidłowość stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę wskazują interpretacje indywidualne wydane przez organy podatkowe w analogicznych stanach faktycznych, przykładowo: interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 31 maja 2011 r., Znak: IPPB3/423-182/11-2/MC „(…) jednorazowa kwota wypłacana najemcom w celu zachęcenia ich do zawarcia kolejnej (bądź pierwszej) umowy najmu nie może być w sposób bezpośredni przypisana do konkretnych przychodów uzyskiwanych przez Spółkę. W szczególności, wydatek ten nie ma wpływu na wysokość przychodów z najmu osiąganych w danym miesiącu czy nawet roku. Tym samym, kwotę (...) należy uznać za koszt pośredni, którego poniesienie jest niezbędne dla działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę, a polegającej na wynajmie pomieszczeń w budynku komercyjnym. Przy tym, mimo że przedmiotowy wydatek jest ponoszony jednorazowo, to odnosi się do całego okresu obowiązywania danej umowy najmu, który to okres przekracza rok podatkowy.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, jednorazową kwotę wypłacaną najemcom w związku z zawarciem negocjowanej z danym najemcą umowy najmu należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki proporcjonalnie do czasu trwania umowy najmu, z którą związana jest płatność danej kwoty (...).”

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że Wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami Spółki, który powinien zostać zaliczony do kosztów podatkowych proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu, jako że jest on związany i przynosi Wynajmującemu korzyści przez cały czas trwania umowy najmu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe w zakresie dotyczącym pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i w części nieprawidłowe w zakresie dotyczącym pytania oznaczonego we wniosku Nr 2.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Jako konieczne do spełnienia warunki przy kwalifikacji kosztu do kosztów uzyskania przychodów zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

-przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

-potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii ustalenia:

-czy wypłacone przez Spółkę na rzecz najemcy wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu,

-czy wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami Spółki, który powinien zostać zaliczony przez Wnioskodawcę do kosztów podatkowych proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu.

Odnosząc się zatem do Państwa wątpliwości w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wskazać należy, że z okoliczności przedstawionych przez Państwa należy zatem wywieźć, że wydatki tytułem wynagrodzenia najemcy za zawarcie/przedłużenie umowy najmu, mają na celu, w szczególności zachęcenie najemcy do zawarcia lub przedłużenia umowy najmu na kolejne lata, a więc ich poniesienie związane jest w istocie z utrzymaniem przez Państwa źródła przychodu, a także powstaniem przychodu z tytułu najmu również w przyszłości.

Jak wskazano we wniosku w zamian za wyrażenie zgody na zawarcie/przedłużenie umowy najmu oraz przyjęcie warunków umowy najmu, strony umowy najmu ustalają, że Spółka zapłaci najemcy wynagrodzenie w określonej wysokości, powiększone o VAT. Wynagrodzenie za zawarcie/przedłużenie umowy najmu ma zostać zapłacone najemcy na wskazany rachunek bankowy najemcy na podstawie faktury wystawionej przez najemcę.

W wyniku powyższych działań zabezpieczyli Państwo w istocie swój przychód z tytułu najmu powierzchni magazynowo-biurowej na okres kolejnych lat. Tym samym wskazane powyżej wynagrodzenie jest skutkiem zawarcia/przedłużenia umowy najmu. Uznać zatem należy, że wynagrodzenie najemcy za zawarcie/przedłużenie umowy najmu ma swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów, a także powstaniem przychodu w przyszłości, a zatem stanowi dla Państwa koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie pytania Nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Z kolei odnosząc się do Państwa wątpliwości w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wskazać należy, że do ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

-     bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

-     inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Za koszty bezpośrednie związane z uzyskaniem przychodu uznaje się te koszty, których poniesienie można wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zatem z art. 15 ust. 4 i 4b-c ustawy o CIT, wynika, że koszty bezpośrednie potrącalne są, co do zasady w momencie uzyskania przychodu, z którymi ich poniesienie jest związane, tzw. pomniejszają one podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym dopiero w momencie, w który zostanie uznany przychód, w celu uzyskania którego zostały poniesione, chyba że zostaną one poniesione po dniu, w którym mija termin złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym osiągnięto przychód. W takim przypadku, stanowią koszty uzyskania przychodu w roku następnym.

Natomiast koszty pośrednie to takie koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z uzyskaniem konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie służy całokształtowi prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższe przepisy wskazują, że − co do zasady − koszty pośrednie potrąca się w roku ich poniesienia. W przypadku, gdy dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednak o tym, czy dany wydatek z uwagi na swój charakter może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będzie dzień na który taki koszt ujęto w księgach rachunkowych.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż art. 15 ust. 4e ustawy o CIT odnosi się do pojęcia kosztu, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1, a więc kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA z: 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13, 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w CIT są tylko te, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu sprawy wskazać należy, że wydatki poniesione przez Państwa na wynagrodzenie najemcy miały na celu, w szczególności zachęcenie najemcy do zawarcia lub przedłużenia umowy najmu na kolejne lata.

Zatem wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę w związku z zawarciem/przedłużeniem umowy najmu (premia) stanowi koszt uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, gdyż dotyczy jednorazowego zdarzenia – podpisania umowy – i nie pozostaje w bezpośrednim związku z konkretnymi przychodami z poszczególnych okresów. Zgodnie z art. 15 ust. 4d w związku z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT koszt ten podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jego poniesienia, tj. ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie faktury.

W związku z powyższym, zgodzić się należy z Państwem, że wskazane w pytaniu nr 2 wydatki stanowią dla Państwa koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem. Jednakże z uwagi na fakt, że wydatki te stanowić mogą koszty w aspekcie podatkowym w dniu ich poniesienia, tj. w dniu na który ujęto te koszty w księgach rachunkowych, nie sposób się zgodzić z Państwem, że koszty te należy rozliczyć proporcjonalnie do długości okresu trwania umowy najmu. Z tego też względu Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Wynagrodzenie najemcy za zawarcie/przedłużenie umowy nie jest takim kosztem uzyskania przychodów, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego. Co prawda pozytywny wpływ tego wynagrodzenia najemcy na Państwa przychody istnieć będzie tak długo, jak długo będzie trwała umowa najmu, z uwzględnieniem faktu, że potencjalnie okres ten może ulec zmianie. Tym niemniej to wynagrodzenie najemcy jest wydatkiem jednorazowym, poniesionym w danym roku podatkowym. Jego poniesienie warunkowało zawarcie lub przedłużenie umowy najmu ponad uprzednio ustalony okres najmu. Tym samym, nie można uznać, że wydatki te dotyczą okresu, na jaki zawarto umowę najmu i w oparciu o to założenie dokonywać proporcjonalnego zaliczenia wynagrodzeń w tym okresie do kosztów uzyskania przychodów.

Ww. wynagrodzenie bowiem ewidentnie dotyczy samego momentu zawarcia/przedłużenia umowy najmu, a nie okresu na jaki jest zawarta/przedłużona.

Sami Państwo wskazaliście, że w zamian za wyrażenie zgody na zawarcie/przedłużenie umowy najmu oraz za przyjęcie warunków tej umowy zapłaciliście Państwo wynagrodzenie w określonej wysokości. Zatem koszt ten należy wiązać z momentem wyrażenia zgody i przyjęcia warunków umowy najmu, a nie z okresem na jaki umowa zostanie zawarta/przedłużona.

Tym samym, ww. wynagrodzenia należy uznać za koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, nie związane z okresem przekraczającym rok podatkowy i − jako takie – należy je zaliczyć do kosztów jednorazowo, w dacie poniesienia, przez którą należy rozumieć dzień, na który ww. wynagrodzenia zostaną ujęte w księgach rachunkowych.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie pytania Nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-     Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-     Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-     Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.