Zmiana interpretacji indywidualnej

Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z 22 stycznia 2024 roku Nr 0111-KDIB1-2.4010.649.2023.2.ANK wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zmienia z urzędu^[1] wymienioną interpretację uznając, że stanowisko przedstawione we wniosku z 5 grudnia 2023 roku, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia płatnika WH-OSC przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT^[2], wywołuje skutek, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, tj. zwalnia Wnioskodawcę z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 grudnia 2023 r. do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wpłynął wniosek Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie terminu na złożenie oświadczenia WH-OSC. Wniosek został uzupełniony pismem z 15 stycznia 2023 roku.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką komandytową z siedzibą w Polsce i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca w dniu 12 maja 2023 r. złożył oświadczenie WH-OSC, w ramach którego oświadczył, że posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, oraz że po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa powyżej, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. W oświadczeniu WH-OSC została również wskazana informacja, że na rzecz podmiotu z siedzibą na Cyprze wypłacono odsetki z tytułu umów pożyczek w wysokości ok. (…) złotych.

Oświadczenie WH-OSC zostało przez Wnioskodawcę złożone przed miesiącem, w którym doszło do przekroczenia kwoty wypłacanych należności, o której mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Decyzja o złożeniu oświadczenia WH-OSC w takiej dacie była podyktowana z jednej strony problemami technicznymi, z którymi zetknął się Wnioskodawca przy okazji składania poprzednich oświadczeń, z drugiej zaś przekonaniem, że w 2023 r. dojdzie do przekroczenia kwoty wypłacanych należności, o której mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, biorąc pod uwagę, że odsetki są wypłacane na podstawie umów pożyczek co miesiąc.

Następnie w dniu 20 października 2023 r. oświadczenie WH-OSC zostało przez Wnioskodawcę skorygowane poprzez wskazanie, że kwota wypłaconych odsetek (według stanu na dzień przekroczenia progu, czyli 15 czerwca 2023 roku, wyniosła (…) zł).

Od wypłacanych należności Wnioskodawca pobiera podatek zryczałtowany według stawki 5% wynikającej z art. 11 ust. 2 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 117, poz. 523 z późn. zm.).

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała dane transgraniczne niezbędne w zakresie realizacji wymiany informacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

1.Czy złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia płatnika WH-OSC przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, wywołuje skutek, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, tj. zwalnia Wnioskodawcę z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT?

2.Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest pozytywna, to czy złożenie przez Wnioskodawcę korekty oświadczenia WSH-OC w dniu 20 października 2023 r., o której mowa w opisanym stanie faktycznym, wpływa negatywnie na zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad 1

Złożenie przez Wnioskodawcę oświadczenia płatnika WH-OSC przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, wywołuje skutek, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, tj. zwalnia Wnioskodawcę z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Ad 2

Złożenie przez Wnioskodawcę korekty oświadczenia WSH-OC w dniu 20 października 2023 r., o której mowa w opisanym stanie faktycznym, nie wpływa negatywnie na zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do obu zadanych pytań, jako funkcjonalnie ze sobą związane, zostało przedstawione bez podziału na argumentację dotyczącą poszczególnych pytań.

Artykuł 26 ust. 7c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm.; dalej: „ustawy o CIT”) stanowi, że „Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, płatnik jest obowiązany złożyć do organu podatkowego wskazanego w art. 28b ust. 15, nie później niż ostatniego dnia drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do przekroczenia kwoty określonej w ust. 2e, przy czym wykonanie tego obowiązku po dokonaniu wypłaty nie zwalnia płatnika z obowiązku dochowania należytej staranności przed jej dokonaniem”.

Powyższy przepis wskazuje jedynie ostateczny termin na złożenie oświadczenia WH-OSC. Analizowany przepis nie wskazuje natomiast dnia, kiedy najwcześniej takie oświadczenie może być złożone.

Posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem „nie później niż” umożliwia złożenie oświadczenia w okresie wcześniejszym niż termin ostateczny wskazany w tym przepisie. Możliwe jest zatem złożenie oświadczenia WH-OSC jeszcze przed miesiącem wypłaty należności przekraczającej limit wskazany w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Jednocześnie żaden z przepisów ustawy o CIT z nie daje podstaw do twierdzenia, że nie jest możliwe bądź, że jest zabronione złożenie takiego oświadczenia przed dniem wypłaty należności przekraczającej limit wskazany w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że pierwotne brzmienie przepisu art. 26 ust. 7c ustawy o CIT (obowiązujące od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2021 r.) - brzmiało w sposób następujący: „Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, składa się najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1”.

W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że już od samego początku wprowadzenia do polskich przepisów możliwości składania oświadczenia WH-OSC przez płatnika, ustawodawca wprost przewidział, że oświadczenia te będą składane przez płatników przed dniem dokonania wypłaty ww. należności, wprowadzając regulację, że dzień dokonania wypłaty jest ostatecznym terminem na złożenie tego oświadczenia. W konsekwencji, we wskazanym wyżej okresie nie było w ogóle możliwości na złożenie oświadczenia WH-OSC po terminie wypłaty należności.

W przypadku więc gdyby uznać, że sformułowanie „najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności” nie pozwalało na złożenie oświadczenia przed dniem dokonania wypłaty należności, to podatnicy mogliby składać takie oświadczeniem wyłącznie w jednym wskazanym dniu, tj. w dniu wypłaty należności, a każdy inny dzień byłby już naruszeniem tego przepisu. Takie podejście powodowałoby w praktyce niezrozumiałe utrudnienie w stosowaniu omawianych regulacji, a w pewnych przypadkach wręcz spowodowanie niemożliwości ich zastosowania z przyczyn organizacyjno-technicznych.

Nie może ulegać wątpliwości, że zwrot „nie później niż” nie ogranicza możliwości wcześniejszego złożenia omawianego oświadczenia.

Jak wynika z powyższego na przestrzeni lat zmianie ulegał jedynie termin ostateczny na złożenie oświadczenia WH-OSC, który był sukcesywnie wydłużany przez kolejne zmiany prawne:

-„najpóźniej w dniu dokonania wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1” (stan prawny obowiązujący do końca 2021 r.),

-„nie później niż do dnia wpłaty podatku za miesiąc, w którym doszło do przekroczenia kwoty określonej w ust. 2e” (stan prawny obowiązujący w 2022 r.),

-„nie później niż ostatniego dnia drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do przekroczenia kwoty określonej w ust. 2e” (stan prawny obowiązujący począwszy od 2023 r.).

Zmiany miały zatem na celu polepszenie sytuacji płatników poprzez umożliwienie im złożenia oświadczeń WH-OSC również po wypłacie należności, nie zaś tylko - jak miało to miejsce początkowo - przed tą wypłatą lub w jej dniu.

Żadna ze wskazanych wyżej zmian nie modyfikowała w żaden sposób racjonalnego i podstawowego założenia, zgodnie z którym oświadczenie to należy złożyć „nie później niż”/„najpóźniej”, nie zaś „nie wcześniej niż”. Racjonalna wykładnia art. 26 ust. 7c ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że wprowadza on jedynie obowiązek złożenia oświadczenia w terminie wcześniejszym niż termin ostateczny wskazany w tym przepisie. W żadnym wypadku z analizowanego przepisu - stosując dyrektywy wykładni językowej, historycznej, a także funkcjonalnej - nie wynika, aby normował on najwcześniejszy dzień, w którym płatnik jest uprawniony do złożenia oświadczenia WH-OSC.

Dodatkowo Wnioskodawca zauważył, że wykładnia odmienna prowadziłaby do trudnej do zaakceptowania sytuacji, w ramach której właściwy organ podatkowy, pomimo posiadania oświadczenia płatnika, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, traktowałby je jako niebyłe. Nie do końca jest jasne, jakim celom służyć by miało tego typu sankcjonowanie działań płatnika, skoro na jego skutek nie dochodzi w żaden sposób do ograniczenia obowiązków płatnika. W szczególności należy mieć na uwadze, że po zakończeniu roku podatkowego płatnik i tak jest zobowiązany do złożenia oświadczenia podsumowującego, o którym mowa w art. 26 ust. 7g ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższą argumentację, zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że oświadczenie płatnika WH-OSC, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, może być w świetle art. 26 ust. 7c ustawy o CIT złożone przez Wnioskodawcę dowolnie wcześnie, w tym w szczególności jeszcze przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Dlatego też również takie oświadczenie, które zostało złożone przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, należy uznać za oświadczenie złożone zgodnie z art. 26 ust. 7a-7c ustawy o CIT, zwalniające Wnioskodawcę z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Wnioskodawca wskazał, że analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 czerwca 2023 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.291.2023.2.MR.

Odnosząc się do pytania nr 2 należy Wnioskodawca wskazał, że korekta oświadczenia WH-OSC dokonana w zaistniałym stanie faktycznym nie wpływa negatywnie na zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, gdyż to zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT obowiązywało już na podstawie pierwotnego oświadczenia złożonego 12 maja 2023 r.

Ocena stanowiska dokonana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 stycznia 2024 roku nr 0111-KDIB1-2.4010.649.2023.2.ANK uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Uzasadnienie zmiany interpretacji indywidualnej

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna z 22 stycznia 2024 roku nr 0111-KDIB1-2.4010.649.2023.2.ANK wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa.

Stanowisko Szefa KAS

Istotą zgłoszonych wątpliwości jest kwestia dotycząca ustalenia terminu na złożenie oświadczenia o posiadaniu dokumentów uprawniających do zastosowania preferencyjnych zasad opodatkowania do wypłat lub dalszych wypłat w podatku dochodowym od osób prawnych (WH-OSC). W ocenie Wnioskodawcy złożenie w roku 2024 i w latach następnych, oświadczenia płatnika WH-OSC przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w danym roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, wywołuje skutek, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, tj. zwalnia Wnioskodawcę z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Zgodnie z powołanym art. 26 ust. 2e ustawy o CIT:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W art. 26 ust. 7a ustawy o CIT wskazano natomiast, że:

Przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1) posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;

2) po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania^[3].

Termin, w którym podatnik jest zobligowany do złożenia powyższego oświadczenia został wskazany w art. 26 ust. 7c powołanej ustawy:

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, płatnik jest obowiązany złożyć do organu podatkowego wskazanego w art. 28b ust. 15, nie później niż ostatniego dnia drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do przekroczenia kwoty określonej w ust. 2e, przy czym wykonanie tego obowiązku po dokonaniu wypłaty nie zwalnia płatnika z obowiązku dochowania należytej staranności przed jej dokonaniem.

W związku z przywołanymi powyżej przepisami, zdaniem Szefa KAS, w pierwszej kolejności należy wskazać na podstawową przesłankę, z wystąpieniem której związana jest możliwość stosowania w stosunku do przychodów nierezydenta zwolnień podatkowych wynikających z art. 21 ust. 3 i art. 22 ust. 4 ustawy o CIT lub preferencyjnych zasad opodatkowania tych przychodów wynikających z właściwej umowy UPO. Otóż taką podstawową przesłanką jest to, że na dzień dokonywania wypłaty przez płatnika na rzecz nierezydenta należności określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 tej ustawy, podatnik spełnia – określone w ustawie o CIT lub w umowie UPO - warunki do skorzystania z takiego zwolnienia lub preferencyjnego opodatkowania, w tym np. warunek posiadania udziałów w kapitale płatnika w odpowiedniej wysokości, warunek odpowiedniej rezydencji podatkowej, statusu (podatnik/podmiot podatkowo transparentny), itd.

Nie ma przy tym znaczenia to, czy dany podatnik (nierezydent) wskazane warunki do stosowania zwolnień lub preferencji podatkowych spełniał w innym terminie niż termin w jakim dokonana została na jego rzecz wypłata należności określonych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, w tym w okresach poprzedzających taką dokonaną przez płatnika wypłatę tych należności.

W związku z tym należy wskazać, że oświadczenie WH-OSC określone w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT jest „oświadczeniem wiedzy” płatnika, a nie wyrazem jego przypuszczeń dotyczących przyszłości.

W oświadczeniu tym płatnik potwierdza, że: nie posiada on wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Taką zaś wiedzę dotyczącą spełniania przez podatnika (nierezydenta) – na dzień wypłaty – warunków umożliwiających skorzystanie ze zwolnienia podatkowego lub preferencji podatkowej płatnik posiadać może nie wcześniej niż w dniu dokonywania takiej wypłaty.

Ratio legis tego przepisu wyklucza zatem, w ocenie Szefa KAS, możliwość skutecznego złożenia przez płatnika oświadczenia WH-OSC przed datą zaistnienia zdarzenia faktycznego i prawnego, którego oświadczenie to miałoby dotyczyć. Takie oświadczenie złożone przed terminem wypłaty siłą rzeczy stanowiłoby bowiem wyraz wiedzy posiadanej przez płatnika na dzień złożenia tego oświadczenia, czyli – w praktyce – nieistotny dla oceny, czy dokonywana w przyszłości przez płatnika na rzecz nierezydenta wypłata należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT będzie mogła korzystać ze zwolnienia z obowiązku jej opodatkowania stawką podatku wskazaną w tych przepisach.

Tym samym zaprezentowana przez Wnioskodawcę wykładnia sprowadzająca się do twierdzenia, że art. 26 ust. 7c ustawy o CIT wskazuje jedynie ostateczny termin na złożenie oświadczenia WH-OSC. Analizowany przepis nie wskazuje natomiast dnia, kiedy najwcześniej takie oświadczenie może być złożone. Posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem „nie później niż” umożliwia złożenie oświadczenia w okresie wcześniejszym niż termin ostateczny wskazany w tym przepisie. Możliwe jest zatem złożenie oświadczenia WH-OSC jeszcze przed miesiącem wypłaty należności przekraczającej limit wskazany w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT pozostaje w sprzeczności z ratio legis przepisów regulujących ten tryb postępowania i procedurą „pay & refund”.

Uzasadnieniem dla stanowiska Wnioskodawcy nie może być również stwierdzenie, że żaden przepis ustawy o CIT nie zabrania złożenia oświadczenia przed dniem wypłaty należności przekraczającej limit wskazany w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Zauważyć bowiem należy, że określający obowiązek składania przez podatników zeznań podatkowych art. 27 ust. 1 ustawy o CIT również nie wskazuje „początkowego terminu” składania takiego zeznania, a jedynie termin końcowy. Nie oznacza to jednak, że podatnik w związku z tym może składać takie zeznanie jeszcze przed upływem roku podatkowego, którego zeznanie takie dotyczy.

Podsumowując, w ocenie Szefa KAS, początkowy termin do złożenia oświadczenia WH-OSC należy wiązać z zaistnieniem zdarzenia w postaci przekroczenia limitu, o którym w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, tj. dokonania wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz tego samego podmiotu powiązanego w roku podatkowym w kwocie przekraczającej łącznie 2 000 000 zł.

Oznacza to, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z 5 grudnia 2023 roku, zgodnie z którym oświadczenie płatnika WH-OSC może być złożone przez Wnioskodawcę dowolnie wcześnie, w tym w szczególności jeszcze przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jest nieprawidłowe. W konsekwencji, takie oświadczenie, które zostało złożone przed miesiącem, w którym skumulowana kwota wypłaconych w roku podatkowym na rzecz danego podmiotu odsetek przekroczyła limit określony w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, nie może zostać uznane za skuteczne w rozumieniu przepisów art. 26 ust. 7a-7c ustawy o CIT, a tym samym nie może zostać uznane za zwalniające Wnioskodawcę z obowiązku stosowania przepisu art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

W związku z tym Szef KAS dokonał z urzędu zmiany interpretacji indywidualnej z 22 stycznia 2024 roku nr 0111-KDIB1-2.4010.649.2023.2.ANK wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ze względu na jej nieprawidłowość.

Z uwagi na fakt, że w odpowiedzi na pytanie nr 1 wskazano, że oświadczenie WH-OSC złożone przez Wnioskodawcę nie może zostać uznane za skuteczne, odpowiedź na pytanie nr 2 dotyczące skutków korekty tego oświadczenia, stała się niezasadna.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia         

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na zmianę interpretacji indywidualnej

Stronie przysługuje prawo do zaskarżenia tej zmiany interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi^[4]).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

-w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00‑916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

-w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP:  /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Skarga na pisemną zmianę interpretacji indywidualnej może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

^[1] art. 13 § 2 pkt 4 oraz art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), dalej: Ordynacja podatkowa.

^[2] ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2025 r. poz. 278, ze zm.); dalej: ustawa o CIT.

^[3] Dalej: umowa UPO

^[4] Dz. U. z 2024 r. poz. 935