Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy wypłata wynagrodzenia Partnerowi będącemu zagranicznym rezydentem podatkowym z tytułu świadczenia opisanego w zaistniałym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu, a w konsekwencji czy Spółka jako płatnik ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnera na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 28 sierpnia 2025 r. (data wpływu 28 sierpnia 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest działalność agencji reklamowych (PKD 73.11.Z). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży marketingu internetowego.

Wnioskodawca współpracuje z kontrahentem będącym rezydentem podatkowym Francji (dalej jako: „Partner” lub „Kontrahent”) w zakresie realizacji usług związanych z korzystaniem z platformy internetowej (dalej jako „Platforma”), należącej do Partnera.

Platforma to rozwiązanie reklamowe, które umożliwia za pomocą różnych protokołów technologicznych podmiotowi posiadającemu wirtualną przestrzeń reklamową zarabianie na jej udostępnieniu a podmiotowi chcącemu się reklamować umożliwia wyświetlanie jego reklam przy użyciu opisanych niżej formatów.

Platforma jest zarządzana i obsługiwana przez podmiot z danego kraju, który za jej pośrednictwem świadczy na określonym terytorium usługi. W niniejszej sprawie Platforma jest zarządzana i obsługiwana przez Wnioskodawcę oraz wykorzystywana w codziennej działalności operacyjnej i świadczeniu usług na terytorium określonym w umowie na korzystanie z Platformy.

Platforma z prawnego punktu widzenia stanowi autorskie oprogramowanie udostępniane za pomocą elektronicznego interfejsu, który umożliwia:

1.Zarządzanie i zarabianie na formatach reklamowych inStream i outStream,

2.Udostępnianie i zakup przestrzeni reklamowej należącej do Dostawców,

3.Umieszczanie formatów reklamowych Klientów.

Dostawcy to podmioty, które dysponują stronami internetowymi, aplikacjami mobilnymi oraz innymi zasobami cyfrowymi (dalej jako: „Zasoby cyfrowe”). Zasoby cyfrowe umożliwiają umieszczanie na nich określonych treści - reklam, które są prezentowane użytkownikom. Innymi słowy, Dostawcy udostępniają dowolną powierzchnię reklamową w Zasobach cyfrowych w celu wyświetlania na niej reklam.

Jako reklamy na potrzeby niniejszego wniosku należy rozumieć reklamy towarów, usług i marki Klientów Spółki, które są wyświetlane na Zasobach cyfrowych Dostawcy poprzez korzystanie z Platformy w ramach usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Usługi te zostaną opisane niżej.

Formaty reklamowe natomiast to zdefiniowane sposoby prezentacji przekazów promocyjnych użytkownikom w środowisku internetowym. Obejmują one zarówno wizualny i tekstowy kształt reklamy, jak i jej umiejscowienie, wymiary oraz sposób, w jaki użytkownik może wejść z nią w interakcję. Wybór odpowiedniego formatu jest kluczowy dla skuteczności kampanii, wpływając na jej widoczność, zrozumienie komunikatu oraz współczynnik konwersji. Do najpopularniejszych formatów reklamowych w marketingu online należą m.in. reklamy display, reklamy video, reklamy natywne, reklamy mobilne, reklamy audio i interaktywne.

Zgodnie z umową dotyczącą korzystania z Platformy, zawartą w celu umożliwienia Wnioskodawcy korzystania oraz zarządzania Platformą w celu świadczenia przez Wnioskodawcę usług na rzecz jego Klientów, Partner zobowiązał się do wykonania następujących czynności (określonych w umowie jako usługi techniczne i logistyczne):

• konfiguracja Platformy,
• hosting interfejsu Platformy wdrożonego i zarządzanego przez Wnioskodawcę,
• hosting i przechowywanie danych zebranych i wygenerowanych w wyniku korzystania z Platformy,
• wsparcie techniczne w zakresie technicznego wdrożenia usług oferowanych Klientom Wnioskodawcy oraz dostępu do Platformy dla Dostawcy,
• narzędzie do optymalizacji usług oferowanych przez Spółkę,
• dostęp do różnych protokołów technologicznych (programowych i nieprogramowych),
• monitorowanie świadczenia usług oferowanych Klientom i Dostawcom,
• uzyskiwanie dostępu oraz formatowanie zastrzeżonych formatów reklamowych,
• wsparcie zespołu technicznego w celu rozwiązania wszelkich problemów technicznych dotyczących Platformy,
• możliwość korzystania z nowych usług, które mogą być dostępne za pośrednictwem Platformy,
• obsługa techniczna Platformy.

Natomiast, w odniesieniu do czynności określnych w umowie jako funkcje administracyjne, Kontrahent zobowiązał się do:

• pomiaru realizacji świadczonej usługi,
• obsługi narzędzia do rozliczeń (automatyczne faktury i wezwania do zapłaty, wyciąg z płatności masowych),
• pobierania opłat od niektórych Klientów i przekazywanie Spółce,
• obsługi narzędzi mających na celu raportowania.

Zgodnie z umową Kontrahent ma stały obowiązek doradzania, informowania i ostrzegania Spółki, a w szczególności zobowiązuje się do:

• doradzania Spółce w zakresie rozwiązań technicznych, które należy wprowadzić,
• żądania informacji niezbędnych do realizacji zadań jego służb technicznych,
• informowania Spółki o wszelkich elementach, które mogą mieć wpływ na satysfakcjonujące wykonanie przez niego usług,
• zapewnienie konserwacji Platformy.

Każda ze Stron pozostaje wyłącznym właścicielem praw własności intelektualnej, które posiadała przed zawarciem Umowy.

Natomiast Kontrahent jest wyłącznym właścicielem wszelkich praw własności intelektualnej do Platformy. Spółka nie ma prawa m.in. do licencjonowania, udzielenia sublicencji, sprzedaży, przepisywania, dystrybucji lub w inny sposób komercyjne wykorzystywanie lub udostępnianie jakiejkolwiek osobie trzeciej Platformy, w tym reklam pochodzących z Platformy. Ponadto, Spółce zabrania się modyfikowania, adaptowania, tłumaczenia, przygotowywania lub tworzenia utworów pochodnych na podstawie Platformy (w tym jej zawartości), innego oprogramowania lub dokumentacji.

Spółka na podstawie Umowy z Kontrahentem nie nabywa praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji oprogramowania/fragmentów oprogramowania tworzącego Platformę, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji.

Spółka korzysta z Platformy wyłącznie na potrzeby własne związane ze świadczeniem usług na rzecz swoich Klientów.

Spółka korzysta z platformy na zasadzie „end user”.

Spółka zawiera dwa typy umów z Klientami:

1.umowę, w ramach której Spółka w pełni zarządza kampanią reklamową prowadzoną dla Klienta, w tym to Spółka zarządza zamieszczaniem reklam na Zasobach cyfrowych Dostawców,

2.umowę, w ramach której Klient w pewnym zakresie samodzielnie zarządza reklamami wyświetlanymi na Zasobach cyfrowych Dostawców. W tym przypadku Spółka w ramach usługi umożliwia Klientowi dostęp do Platformy. W takim wypadku, Klienci Spółki mogą samodzielnie weryfikować treść, ilość oraz zakres wyświetlanych reklam. Jednakże, również w opisanej sytuacji Spółka nie udziela sublicencji oraz nie dokonuje sprzedaży jakichkolwiek praw do Platformy. Bowiem w ramach umowy z Klientem Spółka dokonuje szeregu innych czynności, a udzielenie samego dostępu nie ingeruje oraz nie może ingerować w kod Platformy.

Spółka na podstawie Umowy z Partnerem nie nabywa praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji programów, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji. Spółka korzysta z Platformy wyłącznie w osobistym zakresie.

Kontrahent wraz ze Spółką działają w ramach tej samej grupy spółek.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

W piśmie z 28 sierpnia 2025 r. stanowiącym odpowiedź na wezwania wskazali Państwo, że:

• W umowie zawartej z Partnerem brak jest określeń, które wskazywałyby wprost na korzystanie z Platformy na podstawie licencji.

Spółka korzysta z niewyłącznego, niezbywalnego i odzyskiwalnego prawa do wdrażania, użytkowania i konfigurowania Platformy na terytorium Polski. Zdaniem Spółki na podstawie umowy Spółka nabywa prawo do korzystania z Platformy na zasadzie end-user.

• Spółka płaci Partnerowi wynagrodzenie, które odpowiada procentowi od przychodów brutto generowanych przy użyciu Platformy X, jest to wynagrodzenie uiszczane w związku z udzieleniem możliwości korzystania z Platformy na zasadzie end-user.
• Spółka płaci za możliwość korzystania z Platformy jedno wynagrodzenie liczone jako procent od wygenerowanych przychodów brutto, Spółka nie płaci na rzecz Partnera osobnych wynagrodzeń.
• Usługą główną jest prawo do korzystania z Platformy na zasadzie end-user. Wsparcie techniczne i logistyczne są usługami pobocznymi, które Partner zapewnia w ramach usługi utrzymania Platformy. W praktyce bez Platformy i bez możliwości korzystania z niej, nie byłoby usług wsparcia technicznego i logistycznego.
• Faktury są wystawiane na rzecz Wnioskodawcy - faktury obejmują oraz będą obejmowały jedynie usługę korzystania z Platformy (na zasadzie end-user) tzw. Platform fee, co stanowi całość świadczonej usługi.
• W umowie zawartej z Partnerem nie zostały wyszczególnione ceny za świadczenie poszczególnych usług - jedynie zostało wyszczególnione wynagrodzenie za korzystanie z Platformy na zasadzie end-user.
• W umowie nie została wyszczególniona cena za usługi poboczne. Przewidziano jedynie wynagrodzenie za korzystanie z Platformy na zasadzie end-user. W ocenie Wnioskodawcy ewentualna cena, która mogłaby potencjalnie być „zaszyta” w ramach ceny określonej w umowie jest zdecydowanie nieznaczna w stosunku do wartości usługi głównej.
• Partner nie posiada i nie będzie posiadać zakładu na terytorium RP.
• Partner nie posiada zagranicznego zakładu w Polsce, jest podmiotem francuskim działającym na rynku we Francji.

• Zdaniem Wnioskodawcy, wartość wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 (brak wypłat dywidendy, Partner nie jest udziałowcem Spółki) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na rzecz Partnera nie będzie przekraczała kwoty 2.000.000 zł w roku podatkowym.

W odniesieniu do należności będących przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji ich wartość przekracza w roku podatkowym kwotę 2 000 000 zł. Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym we wniosku o wydanie interpretacji omawiane należności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła - stanowią one należności za korzystanie z Platformy na zasadzie end-user. Zatem, w związku z toczącym się postępowaniem w sprawie wydania interpretacji indywidualnej Wnioskodawca nie jest w stanie z całą pewnością określić czy wypłaty będące przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji kwalifikują się (bądź nie) do tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca wypłaca również należności na rzecz Partnera za udostępnianie powierzchni reklamowych, wartość tych należności na rzecz Partnera nie przekroczyła oraz najprawdopodobniej nie przekroczy kwoty 2 000 000 zł. Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w zakresie omawianych należności Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji w celu uzyskania stanowiska Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej czy omawiane należności podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła, tym samym Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać z całą pewnością czy wypłaty za powierzchnię reklamową kwalifikują się do tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

• Wnioskodawcy został przedstawiony certyfikat rezydencji potwierdzający miejsce siedziby Partnera za granicą.
• W odniesieniu do należności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła Wnioskodawca podejmuje działania w celu zachowania należytej staranności zgodnie z wymogami z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w odniesieniu do należności będących przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji, podejmuje zapobiegawczo ww. działania, mimo że zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym we wniosku o wydanie interpretacji omawiane należności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła - zatem, w związku z toczącym się postępowaniem w sprawie wydania interpretacji indywidualne Wnioskodawca nie jest w stanie z całą pewnością określić czy wypłaty będące przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji kwalifikują się (bądź nie) do tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym czy jest zobowiązany do stosowania procedur regulowanych przez art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

• Partner jest oraz będzie rzeczywistym właścicielem należności w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Ponadto wskazali Państwo dane identyfikujące Partnera.

Pytanie

Czy wypłata wynagrodzenia Partnerowi będącemu zagranicznym rezydentem podatkowym z tytułu świadczenia opisanego w zaistniałym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu, a w konsekwencji czy Spółka jako płatnik ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnera na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy opisana w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym wypłata wynagrodzenia Partnerowi będącemu zagranicznym rezydentem podatkowym nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu w Polsce, w konsekwencji Spółka nie miała i nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnera na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, które dokonują wypłat należności m.in. z tytułu przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT są zobowiązane do obliczania, pobierania i wpłacania pobranego podatku do właściwych organów skarbowych.

Mając na względzie powyższe Spółka rozważa czy nabywane przez nią usługi od Partnera i wypłacane w związku z ich nabyciem wynagrodzenie podlega opodatkowaniu tzw. Podatkiem u źródła.

Jak zostało wskazane powyżej podatek u źródła co do zasady pobierany jest od przychodów m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych. Jednak ustawa o CIT ani żadne inne ustawy podatkowe nie zawierają definicji praw autorskich. Z uwagi na fakt, iż prawa autorskie nie zostały zdefiniowane w ustawach podatkowych, należy w tym zakresie odnieść się do ustawy, która zawiera ich definicję. Taką ustawą jest ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej jako: "UPAiPP").

Zgodnie z art. 1 ust. 1 UPAiPP, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Natomiast stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 1 UPAiPP, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Zgodnie z art. 74 ust. 4 UPAiPP, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1)trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2)tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3)rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Jednocześnie, w art. 75 ust. 2 UPAiPP wprost wskazano, że nie wymaga zgody uprawnionego:

1)sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2)obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

3)zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a)czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b)informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c)czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

Ponadto, stosownie do art. 52 UPAiPP:

1)Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.

2)Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw majątkowych nie powoduje przeniesienia na nabywcę własności egzemplarza utworu.

3)Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego. Nabywca oryginału może jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz wynagrodzenia za korzystanie.

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że zgodnie z umową dotyczącą korzystania z Platformy Spółka nie nabywa praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji oprogramowania/fragmentów oprogramowania tworzącego Platformę, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy prawa nabywane przez Spółkę w zawartą umową dotyczącą korzystania z Platformy stanowią tzw. Oprogramowanie „end user”, a tym samym nie mieszczą się w zakresie praw autorskich wymienionych w art. 74 ust. 4 UPAiPP.

Mając na względzie powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w wyniku nabycia praw do korzystania z Platformy nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw majątkowych, ani do uprawnienia do korzystania z tego oprogramowania Platformy na którymkolwiek z pól eksploatacji określonych w UPAiPP.

Zatem, przychody z tytułu nabycia prawa do korzystania z Platformy nie stanowią przychodów z praw autorskich, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie również zauważyć, że stanowisko, iż przychody z tytułu sprzedaży oprogramowania end user nie podlegają obowiązkowi poboru podatku u źródła, było również wielokrotnie potwierdzane przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, w tym w następujących rozstrzygnięciach:

• Interpretacja indywidualna DKIS z 28 maja 2020 r. o znaku 0114-KDIP2-1.4010.97.2020.1.SP, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: „(...) w ocenie Spółki, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania. W szczególności Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania programów komputerowych. Spółka nie nabywa również usług przetwarzania danych. Wnioskodawca nabywa jedynie egzemplarze/dostęp do Oprogramowania (na potrzeby własne lub w celu dalszej odsprzedaży). Biorąc pod uwagę powyższe, po stronie zagranicznych producentów lub podmiotów pośredniczących w dystrybucji nie dochodzi do powstania przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, ani przychodu z tytułu świadczenia usług przetwarzania danych. Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik podatku do potrącenia od takiej płatności zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 2e Ustawy o CIT”.
• Interpretacja indywidualna DKIS z 2 grudnia 2019 r. o znaku 0111-KDIB1-2.4010.416.2019.1.AK, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, stosownie do którego: „(...) wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz danego Nierezydenta wynagrodzenia za przedmiotowe Licencje "end-user" nie jest objęta obowiązkiem poboru podatku u źródła.”.

Jednocześnie wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że jak zostało wskazane powyżej zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium RP przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie, podkreślenia wymaga, że o kwalifikacji danego świadczenia do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie.

Co istotne, ustawa o CIT nie zawiera definicji legalnej świadczeń wymienionych w wyżej przywołanym przepisie. Definicji tych nie zawierają również inne akty prawne, wobec czego zgodnie z zasadami wykładni językowej należy posłużyć się powszechnym rozumieniem wskazanych pojęć oraz ich definicjami słownikowymi, odnosząc te definicje do charakteru świadczeń wykonywanych przez Partnera.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN "doradztwo" oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin "doradzać" znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ww. ustawach termin "usługi doradztwa" należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, według którego termin "doradztwo" obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe i inne (Przykładowo: wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14).

Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza prawnych, ekonomicznych czy finansowych. Sądy Administracyjne wskazują, że świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, "doradczy" to "służący radą", "doradzający". Z kolei "doradzać" to "udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie".

W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy usługi doradcze obejmują usługi polegające na wyrażaniu opinii w danej sprawie, nie obejmując jednocześnie usług polegających również na działaniu. Więc, w ocenie Spółki, usługi, określone w umowie zawartej pomiędzy Partnerem oraz Spółką jako usługi techniczne i logistyczne nie stanowią usług doradczych bądź świadczeń o podobnym charakterze, polegają one bowiem na aktywności wyrażającej się m.in. wsparciu zespołu technicznego w celu rozwiązania wszelkich problemów technicznych dotyczących Platformy, wsparciu technicznym w zakresie technicznego wdrożenia usług oferowanych Klientom Wnioskodawcy oraz dostępy do Platformy dla Dostawcy - mogą one zostać ewentualnie uznane za usługi polegające na doradztwie technicznym, które jednak nie stanowią usług doradztwa w rozumieniu 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Usługi doradztwa technicznego (takie jak te wchodzące w skład usług technicznych i logistycznych) są bowiem ściśle związane z produktem, natomiast usługi doradztwa wskazane w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT mają charakter niematerialny i nie są związane z produktem.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 21 lipca 2016 r., ITPB3/4510-90/16-8/WM, w której uznano za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi doradztwa technicznego nie można uznać za usługi w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, bowiem usługi wymienione w powyżej przywołanym przepisie nie są związane z materialnym przedmiotem, efektem ich świadczenia nie jest przedmiot materialny, jak i również przedmiot materialny nie stanowi ich istoty. Ich przeciwieństwem jest doradztwo techniczne, które są ściśle związane z produktem, bowiem zmierza do poprawienia jakości produktu końcowego poprzez jego ulepszenie i zwiększenie wydajności i efektywności procesu produkcji. Tym samym Usługi nie mogą zostać uznane za usługi doradcze oraz świadczenia o podobnych charakterze.

Tożsame stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 25 czerwca 2019 r., 0111-KDIB2-1.4010.153.2019.2.BJ.

Pod pojęciem "księgowość" według Słownika języka polskiego PWN rozumie się "prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji".

W związku z powyższą definicją, trudno uznać, że funkcje administracyjne Partnera wynikające z zawartej umowy, a w szczególności pobieranie opłat od niektórych klientów Spółki oraz przekazywanie ich Spółce bądź sama techniczna obsługa narzędzia do rozliczeń wykorzystywana w ramach grupy spółek, do której należy zarówno Spółka jak i Partner wpisują się w definicję świadczeń księgowych.

Słownik języka polskiego w odniesieniu do "usług badania rynku" wskazuje, że zwrot "badać" oznacza "poznawać coś za pomocą analizy naukowej", natomiast pojęcie "rynek" odnosi się do całokształtu stosunków handlowych i gospodarczych". Zatem "badanie rynku" należy rozumieć jako: "poznawanie całokształtu stosunków gospodarczych za pomocą analizy naukowej".

Z kolei w interpretacji podatkowej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 marca 2022 r. o nr 0111-KDIB1-2.4010.709.2021.1.AK wskazano: „(...) przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych, takich jak: popyt, podaż, ceny, potencjały, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, że badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.”

W ocenie Spółki nie można uznać, że Partner świadczy usługi badania rynku lub jakąkolwiek usługę do nich podobną, bowiem Usługi wykonywane przez partnera polegają na zebraniu informacji zwrotnej już od pozyskanych klientów na temat wykonanej usługi, a zatem nie są to czynności, których celem jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych czy pozyskanie informacji o procesie sprzedaży. Celem czynności wykonywanych przez Partnera jest uzyskanie oceny wykonanej usługi, gdyż zebranie tego rodzaju informacji zwrotnych jest ważnym aspektem poprawy oferowanego produktu oraz naprawiania ewentualnych błędów na Platformie w trakcie jej użytkowania.

Z kolei "usługi prawne" są definiowane jako usługi doradztwa i reprezentowania we wszelkich postępowaniach sądowych i pozasądowych, redagowania projektów dokumentacji prawnej i aktów prawnych, doradztwo w zakresie certyfikacji, usługi powiernictwa i sądownictwa polubownego. Zatem Usługi świadczone przez Partnera z całą pewnością nie kwalifikują się do tego rodzaju usług.

Według Słownika języka polskiego PWN "zarządzać", oznacza kierować, administrować czymś" (E. Sobol, Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zaś "kierować", zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, oznacza "stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania".

Z kolei kontrola, to: porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami oraz/ lub nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Pojęcie "zarządzania i kontroli", musi być zatem rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania i kontroli.

Świadczeniu Partnera brak jest jakichkolwiek elementów charakterystycznych dla wyjaśnionych wyżej pojęć, zatem w ocenie Spółki brak jest podstaw do zakwalifikowania usług świadczonych przez Partnera do jednej z ww. kategorii.

Jak już zostało wykazane wcześniej, Partner nie świadczy również usług przetwarzania danych - Partner jedynie w ramach zawartej umowy świadczy usługę hostingu i przechowywania danych zebranych i wygenerowanych w wyniku korzystania przez Spółkę z udostępnionej platformy.

Dokonując analizy słownikowej pojęcia „przetwarzanie” można dojść do wniosku, że "przetwarzanie" jest przekształcaniem czegoś w sposób twórczy", "zmianą, nadaniem innego kształtu czy wyglądu", "opracowaniem zebranych danych, informacji" itp. Dane oznaczają natomiast "fakty, liczby, na których można się oprzeć w wywodach", "informacje przetwarzane przez komputer". Powyższe oznacza zatem, że usługa przetwarzania danych powinna być rozumiana jako twórcze przekształcenie/ opracowanie określonych faktów czy liczb. Zatem, aby usługa nie była uznana za usługę przetwarzania danych (lub do niej podobną), istotne jest to, czy usługodawca nie dokonywał "autorskiego" wyboru (opracowania) danych przekazywanych polskiemu nabywcy. Opisane przetwarzanie danych nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie.

Natomiast, tak jak zostało wcześniej wyjaśnione, Spółka za pomocą udostępnionych narzędzi we własnym zakresie dokonuje analizy oraz przetwarzania zebranych danych. Całe oprogramowanie (software) używany przez Spółkę jest jej udostępniony przez podmioty trzecie tj. m.in. przez Partnera. Jednocześnie podmioty udostępniające narzędzia nie mają wpływu na to jakie dane pobiera i analizuje Spółka oraz jakie operacje analityczne przeprowadza, a także jak ostatecznie przetwarzane są dane.

Tym samym, świadczenia Partnera nie mogą zostać uznane za usługi przetwarzania danych lub podobne.

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu to usługi związane z pozyskiwaniem ofert pracy, wyszukiwaniem pracowników oraz kierowaniem ich do pracy. Zgodnie z opisem stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego Partner nie świadczy na rzecz Spółki tego rodzaju usług. Partner nie świadczy również na rzecz Spółki usług związanych z udzielaniem gwarancji (ani świadczeń o podobnym charakterze).

Zgodnie z przytoczonym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatkowi u źródła podlegają wypłaty na rzecz nierezydentów m.in. z tytułu świadczenia usług reklamowych oraz świadczeń o podobnym charakterze. Ustawodawca nie zdefiniował co należy rozumieć pod pojęciem reklama, tym samym uzasadnione jest sięgnięcie do wykładni językowej.

Pojęcie "reklama" wg "Słownika języka polskiego" pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Definicje reklamy łączy element aktywnego zachowania podmiotu, któremu przypisuje się wykonywanie czynności reklamy - poprzez rozpowszechnianie informacji, działanie zachęcające klientów do zakupu, komunikowanie perswazyjne.

Prawdą jest, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży marketingu internetowego, a przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest działalność agencji reklamowych (PKD 73.11.Z). Prawdą jest również, że Platforma udostępniana Spółce przez Partnera jest rozwiązaniem reklamowym, które umożliwia podmiotowi posiadającemu wirtualną przestrzeń reklamową zarabianie na jej udostępnianiu. Jednakże co istotne, platforma nie jest zarządzana przez Partnera oraz to nie Partner umieszcza reklamy na Platformie w przestrzeni internetowej. Partner jedynie udostępnia Spółce Platformę, co nie świadczy o jednoczesnym świadczeniu usług reklamowych bądź żadnej z wcześniej opisanych usług mieszących się w 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Platforma jest zarządzana i obsługiwana przez Wnioskodawcę oraz wykorzystywana w codziennej działalności operacyjnej.

Mając na względzie powyższe należy uznać, że forma współpracy Spółki z Partnerem nie może zatem być uznana za usługę reklamową (ani też usługę podobną do usługi reklamowej), ponieważ treścią stosunku prawnego pomiędzy Partnerem a Wnioskodawcą nie jest świadczenie usług reklamowych w jakiejkolwiek postaci.

Wskazuje się również, iż świadczenie takie powinno spełniać takie same przesłanki albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

W świetle przytoczonych wyżej definicji w ocenie Wnioskodawcy, Spółka nabywając od Partnera autorskie oprogramowanie nie będzie nabywać usług doradczych czy świadczeń do nich podobnych, gdyż nie będzie uzyskiwać od Partnera żadnych fachowych porad. Nie można również uznać, iż nabywane od Partnera usługi będą usługami księgowymi czy usługami zarządzania i kontroli, ani świadczeniami podobnymi do tego rodzaju usług, gdyż świadczenia wykonywane przez Partnerów nie będą nawet w najmniejszym stopniu powiązane z takim typem usług. Zdaniem Spółki płatności wykonywane na rzecz zagranicznych partnerów nie stanowią należności z tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT ani też świadczeń o podobnym charakterze.

Płatności wykonywane przez Spółkę do Partnera nie stanowią należności z tytułów wskazanych w ww. przepisach ani też świadczeń o podobnym charakterze. Otrzymywane wynagrodzenie stanowi dla Partnera zapłatę za udostępnianie autorskiego oprogramowania za pomocą elektronicznego interfejsu, który umożliwia:

1.Zarządzanie i zarabianie na formatach reklamowych inStream i outStream,

2.Udostępnianie i zakup przestrzeni reklamowej należącej do Dostawców,

3.Umieszczanie formatów reklamowych Klientów.

Partner nie świadczy na rzecz Spółki innych (niż opisane w opisie stanu faktycznego) usług a zwłaszcza tych wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Tak, jak zostało to wcześniej wykazane, Spółka nie uzyskuje prawa do jakiejkolwiek ingerencji w kod źródłowy Platformy. Spółka jest użytkownikiem końcowym jedynie z uprawnieniami administracyjnymi. W konsekwencji tego, że Spółka nie nabywa ani prawa do korzystania z żadnego urządzenia należącego do Partnera ani prawa do dokonywania zmian w kodzie źródłowym strony nie dochodzi ani do zawarcia umowy najmu jakiegokolwiek urządzenia, ani do udzielenia, nawet dorozumianej, licencji.

Przy czym, w przypadku, gdy organ podatkowy uzna, że którykolwiek ze składników wynagrodzenia stanowi opłatę za korzystanie z urządzenia przemysłowego, Spółka wskazuje, iż w jej ocenie w tym przypadku znajdują zastosowanie zasady opodatkowania przewidziane w art. 7 umowy o przeciwdziałaniu podwójnego opodatkowania, bowiem art. 12 umowy o przeciwdziałaniu podwójnemu opodatkowaniu nie przewiduje opodatkowania należności licencyjnych z tytułu korzystania z urządzenia przemysłowego. W konsekwencji zdaniem Spółki wszelkie opłaty z tytułu użytkowania urządzeń przemysłowych powinny być traktowane jako zyski zagranicznego przedsiębiorcy, które na mocy art. 7 ust. 1 umowy o przeciwdziałaniu podwójnemu opodatkowaniu podlegają zwolnieniu z opodatkowania w państwie źródła tj. są opodatkowane jedynie w państwie rezydencji podatnika.

W związku z powyższym, pod warunkiem posiadania przez Spółkę ważnego certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT oraz przy zachowaniu należyte staranności przez Spółkę, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru podatku u źródła.

Mając na względzie powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym wypłata wynagrodzenia Partnerowi będącemu zagranicznym rezydentem podatkowym nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu w Polsce, w konsekwencji Spółka nie miała i nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnera na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że poniższa interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych postawionego przez Państwa we wniosku. Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”):

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W przepisie tym, wyrażona została zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Tytuły należności których wypłata rodzi po stronie wypłacającego (polskiego rezydenta podatkowego) obowiązek poboru podatku (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT) zostały wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy w wysokości 20% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od wynagrodzenia za korzystanie z platformy na zasadzie end-user, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 24 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że:

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że:

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim:

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy:

Podsumowując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

W tym stanie rzeczy, w myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1 poz. 5, dalej: „UPO”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Francję dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”).

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 UPO:

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 2 UPO:

W myśl art. 12 ust. 3 UPO:

Z kolei art. 12 ust. 4 UPO wskazuje:

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 5 UPO:

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w ww. umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy podkreślić, że Państwa - Strony tej umowy posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umowy było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w ww. UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Jak wynika z wniosku Spółka nabywa od francuskiego Partnera prawo do korzystania z Platformy na zasadzie end-user wyłącznie na potrzeby własne związane ze świadczeniem usług na rzecz swoich klientów. Spółka na podstawie umowy z Partnerem nie nabywa praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji oprogramowania/fragmentów oprogramowania tworzącego Platformę, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji. To Partner jest wyłącznym właścicielem wszelkich praw własności intelektualnej do Platformy. Spółka nie ma prawa m.in. do licencjonowania, udzielenia sublicencji, sprzedaży, przepisywania, dystrybucji lub w inny sposób komercyjne wykorzystywanie lub udostępnianie jakiejkolwiek osobie trzeciej Platformy, w tym reklam pochodzących z Platformy. Ponadto, Spółce zabrania się modyfikowania, adaptowania, tłumaczenia, przygotowywania lub tworzenia utworów pochodnych na podstawie Platformy (w tym jej zawartości), innego oprogramowania lub dokumentacji.

Zatem w ramach umowy nie nastąpi przeniesienie na Spółkę jakiekolwiek majątkowych praw autorskich do ww. Platformy, Spółka nie będzie miała prawa do rozporządzania tym programem czy też dokonywania w nim zmian. Zatem, jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Wobec powyższego płatności dokonywane przez Państwa na rzecz Partnera z siedzibą we Francji nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że dokonując wypłaty takich należności nie są Państwo zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym nie obejmuje on Państwa, gdyż wypłacane przez Państwa należności z tytułu możliwości korzystania z Platformy dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 ustawy o CIT w zw. z art. 12 ust. 4 UPO. Nie są zatem Państwo zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych płatności.

Zatem, Państwa stanowisko w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Ta interpretacja indywidualna wydana została na gruncie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego dotyczącego określonego we wniosku Partnera, który jak wskazano w opisie sprawy nie posiada w Polsce zakładu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że tę interpretację wydano w oparciu o opis sprawy przedstawiony we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Państwa chroniła.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.