Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 lipca 2025 r. za pośrednictwem systemu e-Doręczenia wpłynął Państwa wniosek z 24 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia:

     - czy Spółka osiągająca w Kolumbii dochody poprzez położony tam Oddział może odliczyć podatek dochodowy zapłacony w Kolumbii, zgodnie z zasadami jurysdykcji kolumbijskiej (kolumbijskiego systemu podatkowego), od podatku obliczonego od całości swoich dochodów zgodnie z zasadami jurysdykcji polskiej (polskiego systemu podatkowego) na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy CIT,

     - czy dokumenty, którymi dysponują Oddział i Spółka, tj. zaświadczenia, deklaracje i raporty podatkowe, faktury sprzedażowe oraz wyciągi bankowe są wystarczające dla prawidłowego udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia kolumbijskiego podatku dochodowego (należnego kolumbijskiej administracji podatkowej od Oddziału w Kolumbii) w deklaracji rocznej podatku dochodowego od osób prawnych CIT-8 w Polsce,

     - czy Spółka, określając kwotę podatku dochodowego do odliczenia w deklaracji CIT-8 w Polsce, może zastosować do przeliczenia wartości wyrażonych w kolumbijskich peso (COP) na złote polskie (PLN) kurs z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uregulowania zobowiązania podatkowego, tj. dzień złożenia rocznej deklaracji podatkowej DIAN 110 przez Oddział w Kolumbii.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X S.A. (dalej: „Spółka”) oferuje szeroki zakres zintegrowanych usług (…).

Główne obszary działalności Spółki obejmują m.in. (…). Dane dostarczone w ramach świadczonych przez Spółkę usług wykorzystywane są ostatecznie m.in. do (…).

Spółka jest podmiotem zarejestrowanym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (dalej: Polska), podlega zatem - zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2025.278) (dalej: ustawa CIT) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągnięcia (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka prowadzi działalność zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami - w Europie, Afryce, Azji oraz Ameryce Południowej. W niektórych krajach, w których wymaga tego prawo, działalność prowadzona jest poprzez lokalny oddział.

Jednym z takich krajów, gdzie Spółka utworzyła oddział, jest Republika Kolumbii (dalej: Kolumbia). Spółka założyła w tym państwie oddział pod nazwą (…) (dalej: „Oddział”), zarejestrowany pod adresem (…) Kolumbia, z numerem identyfikacji podatkowej (…). Spółka, działając w formie Oddziału, a więc jako lokalny podmiot kolumbijski, podlega w tym państwie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od uzyskanych dochodów z tytułu usług świadczonych na terenie Kolumbii za pośrednictwem tego Oddziału.

Rok podatkowy Spółki oraz Oddziału trwa od 1 stycznia do 31 grudnia każdego roku. Zapłata podatku dochodowego przez Oddział dokonywana jest na zasadach i zgodnie z mechanizmem poboru podatku wynikającym z systemu podatkowego Kolumbii.

Zgodnie z lokalnymi regulacjami Oddział zobowiązany jest do odprowadzenia kwot zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób prawnych, przy czym dzieli się je na:

1) kwoty potrącane przez kontrahentów (płatników) z należności Oddziału (podatnika),

2) kwoty płacone bezpośrednio przez Oddział (podatnika) do urzędu podatkowego jako procent od uzyskanych przychodów netto (tzw. Autorretenciones).

W pierwszym przypadku kontrahenci nabywający usługi od Oddziału mają prawny obowiązek potrącić z płatności za fakturę określony przepisami prawa procent wartości netto tejże faktury (bez VAT) i zdeponować na poczet podatku dochodowego od osób prawnych. Dla usług (…), które są przedmiotem działalności Spółki i Oddziału, obowiązuje aktualnie stawka 6% - dla innych kategorii usług stawki mogą się różnić. Potrąceń dokonują również banki, w których Oddział posiada rachunki. Z przychodów z tytułu odsetek od środków na rachunkach bankowych potrącana jest równowartość 4%. Podatnicy i płatnicy co miesiąc składają do urzędu podatkowego deklarację DIAN 350 - Declaracion Retenciones en la Fuente (dalej: DIAN 350). W deklaracji tej prezentowana jest suma wszystkich potrąceń dokonanych przez konkretnego płatnika w danym miesiącu w imieniu wszystkich jego kontrahentów (podatników), która to suma jednocześnie wpłacana jest na konto bankowe urzędu podatkowego. DIAN 350 składana jest przez płatnika w miesiącu następującym po miesiącu, za który odprowadzana jest suma potrąceń.

W celu udokumentowania faktu pobrania kwot na poczet podatku dochodowego w Kolumbii, płatnicy tego podatku zobowiązani są do przygotowania i dostarczenia Oddziałowi (podatnikowi) rocznego zaświadczenia o wysokości dokonanych potrąceń (tzw. Certifcado de Retencion en la Fuente) w terminie do 31 marca roku następującego po roku podatkowym. Zaświadczenia te stanowią podstawę do zakwalifikowania wpłat dokonanych przez kontrahentów jako zaliczek na poczet kolumbijskiego podatku dochodowego w rocznym rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych Oddziału.

W drugim przypadku mamy do czynienia z tzw. Autorretenciones, to znaczy z kwotami, które Oddział samodzielnie wpłaca do urzędu podatkowego. Wysokość takich wpłat oblicza się co miesiąc mnożąc sumę przychodów netto wygenerowanych przez Oddział w danym miesiącu przez obowiązującą stawkę podatkową, która wynosi w 2025 roku 1,1%. Autorretenciones wpłacane są do urzędu podatkowego na podstawie składanej co miesiąc przez Oddział deklaracji podatkowej DIAN 350 - forma deklaracji jest taka sama, jak ta, którą składają do urzędu kolumbijskiego kontrahenci (płatnicy) potrącający określone kwoty z należności Oddziału (podatnika).

Po zakończeniu roku podatkowego Oddział zobowiązany jest do złożenia rocznego zeznania podatkowego „Declaracion de renta y complementario para personas juridicas y asimiladas y personas naturales y asimiladas no residentes y sucesiones iliquidas de causantes no residentes, o de ingresos y patrimonio para entidades obligadas a declarar”, czyli „Zeznania podatkowego i uzupełniającego zeznanie podatkowe dla osób prawnych i podobnych podmiotów oraz osób fizycznych i podobnych podmiotów niebędących rezydentami, a także majątki nieuregulowane podatników niebędących rezydentami, albo dochody i składniki majątku dla podmiotów zobowiązanych do złożenia zeznania” (dalej: DIAN 110), w którym ujmowane są zarówno kwoty potrącone przez kontrahentów, jak i te wpłacone przez Oddział na podstawie osiągniętych przychodów (Autorretenciones). Dane zawarte w deklaracji rocznej DIAN 110 zestawiane są na podstawie danych pochodzących z zaświadczeń „Certifcado de Retencion en la Fuente” otrzymanych od kontrahentów - płatników - o wysokości dokonanych przez nich (w imieniu Oddziału) w danym roku potrąceń oraz odprowadzonych samodzielnie przez Oddział w ciągu roku podatkowego wpłatach Autrretenciones. Kompletem wyżej wskazanych dokumentów dotyczących każdego roku podatkowego, dysponuje Oddział.

Poza tym w Oddziale gromadzone są także inne dokumenty wspierające, takie jak:

   - raporty podatkowe wystawiane przez urząd podatkowy każdorazowo na wniosek Oddziału, w których wykazane są wpłaty kontrahentów pochodzące z potrąceń z należności Oddziału oraz kwoty wpłacone samodzielnie przez Oddział,

   - złożone do kolumbijskiego urzędu deklaracje podatkowe,

   - faktury sprzedażowe Oddziału za świadczone usługi,

   - wyciągi bankowe potwierdzające otrzymanie od kontrahentów wpłat pomniejszonych o potrącone kwoty na poczet podatku dochodowego,

   - wyciągi bankowe potwierdzające dokonane samodzielnie przez Oddział wpłaty zaliczek na poczet podatku dochodowego - Autorretenciones.

Wskazane wyżej dokumenty i deklaracje są dokumentami źródłowymi i mają na celu pomocniczą weryfikację poprawności obliczenia sumy kwot wpłaconych na poczet podatku dochodowego, która pomniejsza z kolei kwotę kolumbijskiego podatku dochodowego należnego do zapłaty za dany rok podatkowy. W przypadku poniesienia w danym roku straty podatkowej wpłaty te są traktowane jako nadpłata w podatku i przenoszone są do rozliczenia w kolejnym okresie podatkowym.

Pytania

1. Czy Spółka osiągająca w Kolumbii dochody poprzez położony tam Oddział może odliczyć podatek dochodowy zapłacony w Kolumbii, zgodnie z zasadami jurysdykcji kolumbijskiej (kolumbijskiego systemu podatkowego), od podatku obliczonego od całości swoich dochodów zgodnie z zasadami jurysdykcji polskiej (polskiego systemu podatkowego) na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy CIT?

2. Czy dokumenty wymienione w opisie zdarzenia przyszłego, którymi dysponują Oddział i Spółka, tj. zaświadczenia, deklaracje i raporty podatkowe, faktury sprzedażowe oraz wyciągi bankowe są wystarczające dla prawidłowego udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia kolumbijskiego podatku dochodowego (należnego kolumbijskiej administracji podatkowej od Oddziału w Kolumbii) w deklaracji rocznej podatku dochodowego od osób prawnych CIT-8 w Polsce?

3. Czy Spółka, określając kwotę podatku dochodowego do odliczenia w deklaracji CIT-8 w Polsce, może zastosować do przeliczenia wartości wyrażonych w kolumbijskich peso (COP) na złote polskie (PLN) kurs z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uregulowania zobowiązania podatkowego, tj. dzień złożenia rocznej deklaracji podatkowej DIAN 110 przez Oddział w Kolumbii?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy CIT - jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3 tejże ustawy, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Spółka jest podatnikiem, na którym ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy w Rzeczpospolitej Polskiej, a jednocześnie osiąga dochody poza granicami kraju, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Kolumbii. W stosunku do Spółki nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy CIT, tj. jej dochody osiągane w Kolumbii nie są zwolnione z opodatkowania w Polsce. Ponadto ustawa CIT w art. 22b wskazuje, że zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Należy uznać, iż powyższa przesłanka zastosowania przepisu art. 20 ust. 1 ustawy CIT została spełniona. Wprawdzie ustawa CIT nie wskazuje jednoznacznie, czym ma być „podstawa prawna (…) do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa”, jednak w tym zakresie pomocne okazują się zapisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz.U.2025.111; dalej: OP), gdzie w art. 3 ust. 2 czytamy, iż zawsze, gdy mowa jest o przepisach prawa podatkowego, należy przez to rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Nie została zawarta umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Kolumbią, jednak podstawą prawną do uzyskania przez polskie organy podatkowe od władz kolumbijskich informacji podatkowych jest „Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych” zawarta w Strasburgu 25 stycznia 1988 r. i zmieniona Protokołem sporządzonym w Paryżu 27 maja 2010 r. (dalej: Konwencja).

W odniesieniu do Polski Konwencja weszła w życie 1 października 1997 r., zaś w odniesieniu do Kolumbii - 1 lipca 2014 r. i od tego momentu umowa ta stanowi podstawę wzajemnej wymiany informacji podatkowych pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Kolumbią, w szczególności zaś stosowania przez polskich podatników art. 20 ust. 1 ustawy CIT. Zgodnie bowiem z art. 1 Konwencji jej strony zapewniają sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Pomoc obejmuje m.in. wymianę informacji i dostarczanie dokumentów. Natomiast art. 2 Konwencji wskazuje, że dotyczy ona m.in. podatków od dochodu lub zysków. Artykuł 4 ust. 1 Konwencji przewiduje, iż jej strony będą wymieniać między sobą wszelkie informacje, w szczególności te, które mogą mieć istotne znaczenie dla stosowania lub wdrażania wewnętrznego ustawodawstwa dotyczącego podatków objętych Konwencją. Postanowiono również, iż jeżeli Państwo wnioskujące żąda informacji na podstawie Konwencji, państwo proszone użyje środków służących zbieraniu informacji, aby ją uzyskać (nawet jeżeli państwo proszone nie potrzebuje tej informacji dla własnych celów). Konwencja w sposób szeroki przewiduje pomoc i wzajemną wymianę informacji przez kraje, które ją sygnowały i tak kolejno w art. 5, 6 i 7 przewiduje (i) wymianę informacji na żądanie, (ii) automatyczną wymianę informacji i (iii) spontaniczną wymianę informacji.

Podsumowując - należy uznać, iż Spółka spełnia przesłanki wskazane w ustawie CIT uprawniające ją do odliczenia od podatku należnego w Polsce podatku dochodowego zapłaconego w Kolumbii zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 sierpnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.129.2017.1.AK, interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 października 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.337.2018.1.DP oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 grudnia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.562.2023.1.AK.

Ad 2.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 od podatku obliczonego od łącznej sumy osiągniętych dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie, przy czym nacisk należy tu położyć na frazę „podatek zapłacony” - istotne jest wiarygodne udokumentowanie wysokości podatku, który został zapłacony.

Należy wskazać, iż ustawa CIT nie zawiera konkretnego wskazania, jakie dokumenty uznawane są za dostatecznie wiarygodne dla organów podatkowych, by podatnik mógł na ich podstawie odliczyć zapłacony za granicą podatek w rozliczeniu za dany rok podatkowy (CIT-8). Zgodnie z art. 180 par. 1 OP jako dowód należy dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy i jednocześnie nie jest sprzeczne z prawem.

Faktury sprzedażowe Oddziału są dla niego źródłem przychodów związanych z wpływem środków pieniężnych od kontrahenta z tytułu zapłaty za wykonanie określonej usługi. System podatkowy w Kolumbii przewiduje, iż faktura sprzedażowa wystawiona przez Oddział rodzi obowiązek potrącenia przez kontrahenta w momencie płatności określonej kwoty, która zostaje przez niego odprowadzona na rachunek bankowy kolumbijskiego urzędu podatkowego. Potrącenie tej kwoty dzieje się bez udziału Oddziału - w tym przypadku płatnikiem tej daniny jest kontrahent. To na nim ciąży także obowiązek złożenia do kolumbijskiego urzędu podatkowego deklaracji miesięcznej DIAN 350 oraz dokonania zapłaty do urzędu podatkowego sumy wszystkich potrąceń dokonanych w danym miesiącu. Wystąpi tu zatem fizyczna zapłata potrąconej od faktur Oddziału kwoty do urzędu podatkowego, co zostanie potwierdzone rocznym zaświadczeniem „Certificado de Retencion en la Fuente”, które kontrahenci przekazują po zakończeniu roku podatkowego Oddziałowi, jak również raportem podatkowym przygotowanym przez kolumbijski urząd podatkowy na wniosek Oddziału, zawierającym wartości potrąceń i jednocześnie wpłat kontrahentów wynikających z otrzymanych przez urząd deklaracji DIAN 350.

Nie ma jednego, ustalonego urzędowo wzoru zaświadczenia „Certificado de Retencion en la Fuente”, zatem każdy kontrahent (płatnik), który potrącił z należności Oddziału określoną kwotę na poczet podatku dochodowego w Kolumbii i odprowadził ją na rachunek bankowy kolumbijskiego urzędu podatkowego ma obowiązek przesłania informacji rocznej w tym zakresie w dowolnej, ustalonej wewnętrznie w swoim podmiocie formie. Niezależnie jednak od używanego wzoru każdy płatnik ma obowiązek wyraźnie oznaczać na zaświadczeniu podmiot (podatnika), w imieniu którego potrącił i odprowadził kwotę podatku do urzędu podatkowego. Podatnik identyfikowany jest co najmniej przez nazwę (w przypadku Oddziału to (…)) i indywidualny numer NIT (w przypadku Oddziału to (…)).

Suma potrąconych w każdym miesiącu danego roku podatkowego kwot z faktur przychodowych Spółki oraz wpłat zaliczek własnych (Autorretenciones) zbierana jest na rachunku bankowym urzędu podatkowego w Kolumbii i podlega ujawnieniu w deklaracji rocznego podatku dochodowego jako należność od urzędu. System poboru podatku w Kolumbii jest skonstruowany w taki sposób, że pobierane przez płatników i wpłacane samodzielnie przez podatników bezpośrednio do organów podatkowych w ciągu roku kwoty w całości pokrywają roczne zobowiązanie Oddziału z tytułu podatku dochodowego. Wypełnienie deklaracji rocznej w zakresie podatku dochodowego de facto sprowadza się do określenia wysokości nadpłaty - czyli do wskazania wysokości nadwyżki odprowadzonych w ciągu roku kwot na poczet podatku dochodowego nad rzeczywistym zobowiązaniem podatkowym, ustalonym za dany rok podatkowy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, iż co miesiąc dochodzi do fizycznych wpłat na poczet rocznego podatku dochodowego. Wpłaty w przeważającej części są wykonywane przez płatników. Zapłata podatku, rozumiana jako uiszczenie części rocznej należności podatkowej, ma miejsce, z tym że fizycznie dokonują jej kontrahenci Oddziału (jako płatnicy), a nie sam Oddział bezpośrednio (jako podatnik). Wynika to z przesłanek obiektywnych, niezależnych od Oddziału czy Spółki. Zarówno Oddział, jak i Spółka nie posiadają wprost udokumentowania (potwierdzenia przelewu) kwot należnego podatku na rachunek bankowy urzędu podatkowego w Kolumbii. Nie dochodzi tu jednak do cedowania zobowiązań podatkowych czy zasłaniania się innymi podmiotami. Sposób wnoszenia kwot na poczet podatku dochodowego w Kolumbii wynika z prawa stanowionego w tym kraju. Oddział nie odpowiada za pobór i zapłatę kwot na podatek potrąconych przez płatników. Niedopełnienie obowiązku potrącenia lub odprowadzenia pobranych kwot na konto urzędu podatkowego nie rodzi regresu w stosunku do Oddziału. Odpowiedzialność kończy się na płatniku. Spółka uważa, iż postępując zgodnie z prawem (zarówno kolumbijskim, jak i polskim) i będąc w stanie przedstawić więcej niż jeden dowód świadczący o odprowadzeniu (zapłacie) przez płatników kwot na poczet podatku dochodowego w obcym państwie (Certificado de Retencion en la Fuente, DIAN 350), spełniony jest warunek stawiany w art. 20 ust. 1 ustawy CIT.

Oddział nie ma możliwości posiadania pełnej dokumentacji potwierdzającej czynności, w których fizycznie nie uczestniczy. W przypadku wątpliwości polskiego organu podatkowego istnieje możliwość skorzystania z zapisów wspomnianej wyżej Konwencji i zwrócenia się do kolumbijskich organów podatkowych z prośbą o uzyskanie informacji na temat potrąconych przez kontrahentów z należności Oddziału kwot na poczet podatku dochodowego w Kolumbii. Powyższe stanowisko potwierdza także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 11 października 2023 r., sygn. akt III SA/ Wa 1548/23 oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13 marca 2025 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.79.2023.11.S/JC/MW: Podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Niemiec, wedle wskazań Strony zawartych we wniosku - został pobrany przez płatnika w Niemczech. Na potwierdzenie powyższej okoliczności Strona wskazała, że jest on potrącany z należności netto należnej Spółce z tytułu wykonania usług (wartości podatku zagranicznego pobranego przez klienta pomniejszają płatności na rzecz Spółki), a ponadto będzie dysponować dwojakiego rodzaju dokumentacją dostarczoną przez klientów, tj. miejscowymi informacjami podatkowymi tzw. Steuerbescheinigung wskazującymi wartość podatku zagranicznego pobranego i zapłaconego przez danego klienta w każdym kwartale danego roku podatkowego, z wyszczególnieniem m.in. danych podatnika (w tym przypadku na informacji wskazane są dane Spółki), kwoty wynikającej z każdorazowej płatności na rzecz Spółki, daty tej płatności do Spółki oraz wartości pobranego podatku i/lub oświadczeniem klienta o fakcie pobrania i odprowadzenia podatku zagranicznego do miejscowego organu podatkowego wraz z ewidencją wszystkich wystawionych przez Spółkę faktur, z datą płatności należności na rzecz Spółki oraz określeniem wysokości podatku zagranicznego. W ocenie Sądu, wskazane we wniosku okoliczności (potrącenie z wypłacanej przez klienta należności kwoty podatku zagranicznego) jak również sposób wykazania (udokumentowania) faktu zapłaty podatku zagranicznego (ww. dokumentami) jest wystarczający do przyjęcia, że podatek zagraniczny został pobrany i zapłacony przez klienta będącego jednocześnie płatnikiem na terytorium Niemiec.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami i konstrukcją systemu podatkowego w Kolumbii Spółka stoi na stanowisku, że ma prawo pomniejszyć w rocznym zeznaniu podatkowym CIT-8 swoje należne zobowiązanie podatkowe z tytułu zapłaconego w Kolumbii podatku dochodowego. W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, dokumenty będące w posiadaniu Spółki omówione szczegółowo w opisie zdarzenia przyszłego, tj. zaświadczenia od kontrahentów potwierdzające odprowadzenie kwot na poczet podatku dochodowego, miesięczne deklaracje DIAN 350 Oddziału o odprowadzonych Autorretenciones oraz deklaracja roczna DIAN 110 Oddziału, dodatkowo raport podatkowy od lokalnego organu podatkowego, faktury sprzedażowe Oddziału czy wyciągi bankowe potwierdzające wpływy należności pomniejszonych o wartość potrącanych przez kontrahentów kwot na poczet podatku dochodowego oraz wyciągi potwierdzające wpłaty na rachunek bankowy urzędu podatkowego Autorretenciones są wystarczające do prawidłowego udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia podatku należnego w Kolumbii w rozliczeniu rocznym podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8).

Ad 3.

System podatku dochodowego w Kolumbii, jak już wskazano, opiera się na dwóch źródłach wpłat od podmiotów:

1)kwoty potrącane przez kontrahentów (płatników) z należności Oddziału (podatnika) powstałych w wyniku wystawienia faktur sprzedażowych,

2) wpłacane bezpośrednio przez Oddział (podatnika) do urzędu podatkowego jako procent od uzyskanych w danym miesiącu przychodów.

W systemie poboru podatku w Kolumbii kwoty potrącone przez płatników nie są podatkiem sensu stricto. Pełnią one funkcje zaliczki na podatek dochodowy. Zaliczka jest - według słownika języka polskiego - częścią należności wpłacaną z góry na poczet tej należności. Potwierdzenie tego podejścia znaleźć można w interpretacji indywidualnej z 3 czerwca 2024 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.150.2024.2.BS - W opinii Wnioskodawcy, należy odróżnić zapłatę podatku dochodowego (rozumianego jako kwota podatku za dany rok podatkowy) od systemu zaliczkowych płatności (zaliczkowania) podatku. Zaliczkowanie bowiem służy jedynie zapewnieniu płynności Skarbu Państwa, a dopiero istotne znaczenie podatkowe ma rozliczenie roczne podatku.

Należy podkreślić, iż zapłata w ciągu roku kwot na poczet podatku dochodowego nie jest zatem tożsama z zapłatą samego podatku. Suma wpłat w ciągu całego roku podatkowego nie jest skorelowana z roczną, wymagalną kwotą podatku dochodowego. Przy ostatecznej kalkulacji podatku wystąpić może niedopłata lub nadpłata podatku. W pierwszym przypadku konieczne jest wpłacenie do organu podatkowego dodatkowej kwoty, gdyż suma zgromadzonych w urzędzie podatkowym kwot wpłacanych zarówno przez płatników, jak i przez podatnika, nie pokrywa w całości obliczonego za rok podatku dochodowego. W drugim przypadku suma tych wpłat przekracza wartość podatku, zatem określona kwota - nadwyżka - staje się nadpłatą, należnością od urzędu podatkowego. O wystąpieniu niedopłaty lub nadpłaty wiadomo po zakończeniu roku podatkowego - wówczas to na podstawie faktycznie osiągniętych przez Oddział w ciągu roku wyników kalkulowany jest podatek dochodowy.

System poboru podatku w Kolumbii jest skonstruowany w sposób opisany w stanowisku Wnioskodawcy do pytania 2, to znaczy tak, by pobierane przez podatników i wpłacane samodzielnie do organów podatkowych w ciągu roku kwoty w całości pokryły roczne zobowiązanie Oddziału z tytułu podatku dochodowego. Oddział (podatnik) w praktyce nie dokonuje fizycznej zapłaty podatku w formie przelewu (transferu bankowego) do urzędu podatkowego w Kolumbii.

Na gruncie polskiego prawa podatkowego, zgodnie z art. 59 par. 1 pkt 3 OP zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek potrącenia. Spółka stoi na stanowisku, iż Oddział, składając roczną deklarację podatku dochodowego, dokonuje potrącenia zgodnie z art. 59 par. 1 ust. 3 OP. Potrąca on bowiem z przysługującej mu na koniec roku należności od kolumbijskiego organu podatkowego (stanowiącej sumę wszystkich wpłaconych w ciągu roku przez płatników i podatnika kwot na poczet podatku dochodowego) wartość wyliczonego i należnego kolumbijskim organom podatkowym rocznego podatku dochodowego.

Uwzględniając powyższe Spółka uważa za zasadne uznanie za datę zapłaty podatku datę złożenia przez Oddział rocznej deklaracji podatku dochodowego. Jest to bowiem udokumentowana data, pod którą Oddział złożył dyspozycję potrącenia ze swojej należności z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych kwoty zobowiązania względem kolumbijskich organów podatkowych. Kwota podatku dochodowego za dany rok podatkowy wykazana w deklaracji składanej przez Oddział podana jest, zgodnie z lokalnym prawem, w kolumbijskich peso (COP) i musi zostać przeliczona na złote polskie (PLN) przed jej ujęciem w rozliczeniu CIT-8 Spółki składanym do polskich organów podatkowych. Spółka stoi na stanowisku, że do tego celu należy wykorzystać średni kurs kolumbijskich peso (COP) z tabeli B Narodowego Banku Polskiego obowiązującej na dzień poprzedzający dzień faktycznego zastosowania potrącenia, tj. dzień złożenia przez Oddział do urzędu kolumbijskiego deklaracji rocznej DIAN 110.

Deklaracje podatkowe w Kolumbii, w tym również deklaracja roczna DIAN 110, są składane do administracji podatkowej w formie elektronicznej, za pośrednictwem licencjonowanego systemu informatycznego, co gwarantuje pewną, wygenerowaną systemowo datę złożenia deklaracji i, co za tym idzie, dokonanego zaliczenia należności na poczet podatku dochodowego. Art. 20 ust. 1 ustawy CIT wskazuje, że dopiero w rocznym rozliczeniu podatku dochodowego dochody podlegające opodatkowaniu poza granicami Polski łączy się z dochodami krajowymi, a w konsekwencji od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się podatek zapłacony w obcym państwie. Kwoty wnoszone w ciągu roku przez Oddział nie są więc brane pod uwagę przy wyliczaniu rocznej kwoty podatku. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w poniższych interpretacjach i wyrokach:

   - Interpretacja indywidualna z 13 listopada 2012 r. sygn. IBPBI/2/423-1020/12/CzP: Podkreślić należy ponadto, że z istoty potrącenia (podobnie jak z definicji dochodu mówiącej, że dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym) wynika, że zsumowanie dochodów osiągniętych za granicą, które również podlegają opodatkowaniu, z pozostałymi dochodami podatnika oraz potrącenia podatku dochodowego zapłaconego za granicą dokonuje się w rozliczeniu rocznym.

   - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 23 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 770/13: Sąd zauważa, że przepis art. 20 ust. 1 u.p.d.o.p. jako metodę unikania podwójnego opodatkowania, przyjmuje zasadę zaliczenia zwykłego. Z zasady tej wynika, że jeśli dochody uzyskane za granicą nie korzystają ze zwolnienia, podatnik powinien połączyć te dochody (przychody) w rozliczeniu za rok podatkowy z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium RP. Oznacza to, że w czasie roku podatkowego nie ustala się wspólnych zaliczek na podatek. Połączenie dochodów ma miejsce dopiero w rozliczeniu rocznym. Przepisy wyraźnie informują o łączeniu dochodów uzyskiwanych w Polsce i za granicą.

Zgodnie z definicjami zawartymi w słowniku języka polskiego „dzień” to „określony termin, data”, „zapłata” - uiszczenie należności za coś, natomiast „podatek” to „obowiązkowe świadczenia materialne pobierane przez państwo w celu pokrycia jego wydatków”. Biorąc zatem powyższe pod uwagę można stwierdzić, że „dzień zapłaty podatku” to określony termin uiszczenia organom podatkowym świadczenia pobieranego w celu pokrycia wydatków państwa. W przypadku Spółki będzie to dzień złożenia dyspozycji potrącenia z należności od organów podatkowych kwoty należnego temu organowi podatku. Zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy CIT kwotę zapłaconego w obcym państwie podatku przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Spółka zaznacza, że do odliczenia od polskiego podatku dochodowego wykazanego w deklaracji CIT-8 przyjęta zostanie (po przeliczeniu na PLN) wartość faktycznego podatku dochodowego należnego kolumbijskiej administracji podatkowej, wykazana w rocznej deklaracji DIAN 110 Oddziału, z tym jednak zastrzeżeniem, że nie będzie wyższa od limitu określonego w art. 20 ust. 1 ustawy CIT, który stanowi, że kwota odliczenia nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie. Spółka, ustalając limit odliczenia, postępować będzie zgodnie ze wskazaniami zawartymi w interpretacji indywidualnej z 13 marca 2025 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.79.2023. 11.S/JC/MW: W celu dokonania prawidłowego obliczenia limitu podatku zapłaconego za granicą podlegającego odliczeniu od podatku dochodowego od osób prawnych, należy:

 1. obliczyć podatek (zgodnie z regulacjami ustawy o CIT) od sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą, tj.:

(A+B) x 19% = C gdzie:

A - dochód krajowy,

B - dochód zagraniczny,

C - wyliczona kwota podatku od łącznych dochodów;

 2. następnie wyliczony podatek (C) (od łącznych dochodów) należy pomnożyć przez dochód uzyskany za granicą (B), a następnie podzielić przez łączny dochód z kraju i zagranicy, tj.: (C x B) / (A+B) = D - limit podatku zapłaconego w państwie źródła podlegający odliczeniu.

Analiza powyżej cytowanego przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, prowadzi do wniosku, że dla celów kalkulacji limitu odliczenia konieczne jest uwzględnienie dochodu uzyskanego w obcym państwie. Oznacza to, że do przychodu uzyskanego w obcym państwie powinny być przypisane odpowiadające mu koszty uzyskania, o ile koszty takie są rozliczane w rachunku podatkowym ustalanym na terytoriom Rzeczypospolitej Polskiej. Należy zauważyć, że zgodnie z powyższą regulacją podatek w Polsce oblicza się od sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą (zgodnie z regulacjami polskiej ustawy a następnie od obliczonego w ten sposób podatku odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Limitem odliczenia jest jednak ta część podatku obliczonego zgodnie z regulacjami polskimi, która proporcjonalnie przypada na dochód zagraniczny (uwzględniony do opodatkowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie wskazać należy, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa pytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zaznaczyć również należy, że wydając niniejszą interpretację indywidualną przyjęto założenie, iż wskazane w opisie zdarzenia przyszłego kwoty potrącane przez kontrahentów (płatników) z należności Oddziału (podatnika) w istocie stanowią podatek dochodowy uiszczany w Kolumbii. W trybie wskazanym w Rozdziale 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.) organ podatkowy nie jest bowiem uprawniony do dokonywania analizy systemów podatkowych innych państw.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT,

Powołany art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, ustanawia następujące przesłanki materialne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła, tj.:

1) podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (jest rezydentem);

2) podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i zagranicą;

3) dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach;

4) dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, i tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,

5) podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.

Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 6 ustawy o CIT,

Jak stanowi art. 20 ust. 8 ustawy o CIT,

Z kolei, jak wynika z art. 22a ustawy o CIT,

Zatem, postanowienia tych umów mają pierwszeństwo w zastosowaniu przed ustawodawstwem krajowym, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Stosownie do art. 22b ustawy o CIT,

Należy podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje dokładnie, co należy rozumieć pod pojęciami „podstawy prawnej do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa”, o której mowa w art. 22b ustawy o CIT. Pewne wskazówki w tym względzie zawiera Ordynacja podatkowa.

W myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej,

W tym miejscu należy wskazać, że 1 października 1997 r. weszła w życie w Rzeczypospolitej Polskiej Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych (Dz.U. z 1998 r. Nr 141, poz. 913, dalej: „Konwencja”), sporządzona w Strasburgu 25 stycznia 1988 r., następnie zmieniona protokołem sporządzonym w Paryżu 27 maja 2010 r. Co istotne, od 1 lipca 2014 r. regulacje Konwencji obowiązują również w Kolumbii.

Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulujący wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych.

W myśl art. 1 pkt 1 Konwencji,

Zgodnie z art. 1 pkt 2 Konwencji,

pomoc administracyjna obejmuje:

a) wymianę informacji, w tym jednoczesną kontrolę podatkową i udział w jednoczesnej kontroli podatkowej za granicą;

b) pomoc w egzekucji, w tym działania zabezpieczające; i

c) dostarczanie dokumentów.

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 lit. a Konwencji,

konwencja ma zastosowanie do następujących podatków:

  i. podatków od dochodu lub zysków,

 ii. podatków od zysków z przeniesienia tytułu własności mienia, nałożonych oddzielnie, niezależnie od podatku od dochodu lub zysków,

iii. podatków od dochodu netto nałożonych w imieniu Strony.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Kolumbii.

Biorąc pod uwagę powyższe, zważywszy na fakt, iż Polska nie ma podpisanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Kolumbią, będziecie Państwo zobowiązani uzyskany w Kolumbii dochód doliczyć do swoich dochodów uzyskanych w Polsce. Następnie od całości tych dochodów powinni Państwo określić należny podatek dochodowy i od tak obliczonego podatku odliczyć zapłacony w Kolumbii podatek dochodowy od uzyskanych tam dochodów. Kwota odliczenia od podatku nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w zakresie pytania Nr 1 należy stwierdzić, że podatek dochodowy, który zostanie pobrany u źródła (w Kolumbii) od wypłacanego Państwu wynagrodzenia z tytułu świadczonych na rzecz Klientów kolumbijskich usług, będzie mógł podlegać odliczeniu od podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce do wysokości limitu, obliczonego na podstawie art. 20 ustawy o CIT.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania Nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że podlegają Państwo nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Prowadzą Państwo działalność zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami - w Europie, Afryce, Azji oraz Ameryce Południowej. W niektórych krajach, w których wymaga tego prawo, działalność prowadzona jest poprzez lokalny oddział. Jednym z takich krajów, gdzie utworzyli Państwo oddział, jest Republika Kolumbii. Działając w formie Oddziału, a więc jako lokalny podmiot kolumbijski, podlegają Państwo w tym państwie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od uzyskanych dochodów z tytułu usług świadczonych na terenie Kolumbii za pośrednictwem tego Oddziału. Zapłata podatku dochodowego przez Oddział dokonywana jest na zasadach i zgodnie z mechanizmem poboru podatku wynikającym z systemu podatkowego Kolumbii.

Zgodnie z lokalnymi regulacjami Oddział zobowiązany jest do odprowadzenia kwot zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób prawnych, przy czym dzieli się je na:

1)kwoty potrącane przez kontrahentów (płatników) z należności Oddziału (podatnika),

2) kwoty płacone bezpośrednio przez Oddział (podatnika) do urzędu podatkowego jako procent od uzyskanych przychodów netto (tzw. Autorretenciones).

W pierwszym przypadku kontrahenci nabywający usługi od Oddziału mają prawny obowiązek potrącić z płatności za fakturę określony przepisami prawa procent wartości netto tejże faktury (bez VAT) i zdeponować na poczet podatku dochodowego od osób prawnych. Podatnicy i płatnicy co miesiąc składają do urzędu podatkowego deklarację DIAN 350 - Declaracion Retenciones en la Fuente. W deklaracji tej prezentowana jest suma wszystkich potrąceń dokonanych przez konkretnego płatnika w danym miesiącu w imieniu wszystkich jego kontrahentów (podatników), która to suma jednocześnie wpłacana jest na konto bankowe urzędu podatkowego. DIAN 350 składana jest przez płatnika w miesiącu następującym po miesiącu, za który odprowadzana jest suma potrąceń. W celu udokumentowania faktu pobrania kwot na poczet podatku dochodowego w Kolumbii, płatnicy tego podatku zobowiązani są do przygotowania i dostarczenia Oddziałowi (podatnikowi) rocznego zaświadczenia o wysokości dokonanych potrąceń (tzw. Certifcado de Retencion en la Fuente) w terminie do 31 marca roku następującego po roku podatkowym. Zaświadczenia te stanowią podstawę do zakwalifikowania wpłat dokonanych przez kontrahentów jako zaliczek na poczet kolumbijskiego podatku dochodowego w rocznym rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych Oddziału.

W drugim przypadku dochodzi do tzw. Autorretenciones, to znaczy, że Oddział samodzielnie wpłaca do urzędu podatkowego wyliczone kwoty. Autorretenciones wpłacane są do urzędu podatkowego na podstawie składanej co miesiąc przez Oddział deklaracji podatkowej DIAN 350 - forma deklaracji jest taka sama, jak ta, którą składają do urzędu kolumbijskiego kontrahenci (płatnicy) potrącający określone kwoty z należności Oddziału (podatnika).

We wniosku wskazali również Państwo, że w Oddziale gromadzone są także inne dokumenty wspierające, takie jak:

   - raporty podatkowe wystawiane przez urząd podatkowy każdorazowo na wniosek Oddziału, w których wykazane są wpłaty kontrahentów pochodzące z potrąceń z należności Oddziału oraz kwoty wpłacone samodzielnie przez Oddział,

   - złożone do kolumbijskiego urzędu deklaracje podatkowe,

   - faktury sprzedażowe Oddziału za świadczone usługi,

   - wyciągi bankowe potwierdzające otrzymanie od kontrahentów wpłat pomniejszonych o potrącone kwoty na poczet podatku dochodowego,

   - wyciągi bankowe potwierdzające dokonane samodzielnie przez Oddział wpłaty zaliczek na poczet podatku dochodowego - Autorretenciones.

Przedmiotem Państwa wątpliwości, w zakresie pytania Nr 2, jest kwestia ustalenia, czy dokumenty, którymi dysponują Oddział i Spółka, tj. zaświadczenia, deklaracje i raporty podatkowe, faktury sprzedażowe oraz wyciągi bankowe są wystarczające dla prawidłowego udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia kolumbijskiego podatku dochodowego (należnego kolumbijskiej administracji podatkowej od Oddziału w Kolumbii) w deklaracji rocznej podatku dochodowego od osób prawnych CIT-8 w Polsce.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.),

Art. 181 Ordynacji podatkowej stanowi z kolei, że

Jednakże należy mieć przy tym na uwadze fakt, że Ordynacja podatkowa nie rozstrzyga sprzeczności, jakie zachodzą między otwartym systemem dowodowym zapisanym w art. 180 § 1 a formalną teorią dowodów wynikającą z przepisów prawa materialnego (w tym przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Należy stwierdzić, że w sytuacji, kiedy przepis prawa materialnego uzależnia zaistnienie określonego skutku od zachowania określonej formy dowodowej, odstępstwa od tak zapisanej zasady nie mogą mieć miejsca. Istotne jest aby stan faktyczny opierał się na dowodach, a nie substytutach tych dowodów.

Należy podkreślić, że w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, odliczeniu podlega podatek zapłacony za granicą (a nie wynikający z deklaracji). Obowiązkiem podatnika jest zatem odpowiednio udokumentować polskiemu organowi podatkowemu fakt zapłacenia podatku za granicą i jego wysokość.

Fakt zapłaty podatku powinien być wiarygodnie udokumentowany, ponieważ jest to warunek do odliczenia zapłaconego podatku pomimo, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi wprost jakie dokumenty powinien posiadać podatnik, aby mógł skorzystać z omawianego odliczenia. W celu dokonania odliczenia podatku zapłaconego za granicą podatnik winien dysponować informacjami stwierdzającymi fakt jego rzeczywistej zapłaty oraz wysokość uiszczonej kwoty podatku, gdyż to na samym podatniku spoczywa ciężar dowodu w tym zakresie. Nie budzącym wątpliwości potwierdzeniem faktu zapłaty podatku za granicą oraz jego wysokości, jest informacja sporządzona przez stosowny organ administracji podatkowej w państwie źródła lub dokument przelewu na rachunek właściwego miejscowo organu administracji podatkowej podatku u źródła wraz ze wskazaniem wysokości i rodzaju wpłaconego podatku oraz tytułu wpłaty podatku. Niemniej jednak, jeżeli Spółka będzie dysponowała takimi danymi zawartymi w innych posiadanych dowodach potwierdzających datę faktycznej zapłaty podatku oraz kwotę, tytuł i podmiot zobowiązany do jego zapłaty, to obowiązek prawidłowego udokumentowania będzie należało uznać za spełniony.

W opisie zdarzenia przyszłego wskazali Państwo, że zgodnie z regulacjami obowiązującymi w Kolumbii, Oddział zobowiązany jest do odprowadzenia kwot zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób prawnych, przy czym dzieli się je na:

1) kwoty potrącane przez kontrahentów (płatników) z należności Oddziału (podatnika),

2) kwoty płacone bezpośrednio przez Oddział (podatnika) do urzędu podatkowego jako procent od uzyskanych przychodów netto (tzw. Autorretenciones).

Wskazane we wniosku okoliczności (potrącenie przez kontrahentów (płatników) z należności Oddziału (podatnika) kwoty podatku zagranicznego) jak również sposób wykazania (udokumentowania) faktu zapłaty podatku zagranicznego (wskazanymi w opisie zdarzenia przyszłego dokumentami) będzie wystarczający do przyjęcia, że podatek zagraniczny został pobrany i zapłacony przez kontrahenta będącego jednocześnie płatnikiem na terytorium Kolumbii. Analizowane przepisy nie przewidują bowiem obowiązku przekazywania przez płatników potwierdzeń dokonania zapłaty, jak również nie zobowiązują podatników do dochodzenia i weryfikowania, czy pobrany przez płatników podatek został faktycznie wpłacony do właściwych organów.

Z powyższych unormowań wynika, że dokumenty, którymi będziecie Państwo dysponować, w odniesieniu do kwot potrącanych przez kontrahentów (płatników) z należności Oddziału, będą wystarczające w celu udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia podatku potrąconego w Kolumbii.

Z kolei w odniesieniu do kwot płaconych bezpośrednio przez Oddział (podatnika) do urzędu podatkowego jako procent od uzyskanych przychodów netto (tzw. Autorretenciones), udokumentowane przez posiadane przez Państwa wyciągi bankowe potwierdzające dokonanie samodzielnie przez Oddział wpłaty zaliczek na poczet podatku dochodowego do kolumbijskiego organu administracji podatkowej, przysługiwać będzie Państwu prawo do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce, podatku dochodowego, który zostanie pobrany u źródła (w Kolumbii) od wypłacanego Państwu wynagrodzenia z tytułu świadczonych na rzecz Klientów kolumbijskich usług, do wysokości limitu, obliczonego na podstawie art. 20 ustawy o CIT.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania Nr 2 jest prawidłowe.

We własnym stanowisku odnoście pytania Nr 3 wskazali Państwo, że za datę zapłaty podatku uznać należy datę złożenia przez Oddział rocznej deklaracji podatku dochodowego. Państwa zdaniem, kwota podatku dochodowego za dany rok podatkowy wykazana w deklaracji składanej przez Oddział podana jest, zgodnie z lokalnym prawem, w kolumbijskich peso (COP) i musi zostać przeliczona na złote polskie (PLN) przed jej ujęciem w rozliczeniu CIT-8 Spółki składanym do polskich organów podatkowych. Spółka stoi na stanowisku, że do tego celu należy wykorzystać średni kurs kolumbijskich peso (COP) z tabeli B Narodowego Banku Polskiego obowiązującej na dzień poprzedzający dzień faktycznego zastosowania potrącenia, tj. dzień złożenia przez Oddział do urzędu kolumbijskiego deklaracji rocznej DIAN 110.

Z powyższym stanowiskiem Organ podatkowy nie może się jednak zgodzić.

Zauważyć bowiem należy, że z powołanego powyżej art. 20 ust. 8 ustawy o CIT wynika, iż kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Tym samym, określając kwotę podatku dochodowego do odliczenia w deklaracji CIT-8 w Polsce, do przeliczenia wartości wyrażonych w kolumbijskich peso na złote polskie w części dotyczącej kwot płaconych bezpośrednio przez Oddział do urzędu podatkowego jako procent od uzyskanych przychodów netto (Autorretenciones) winni Państwo zastosować, zgodnie z art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, średni kurs ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego każdorazowy dzień zapłaty tego podatku przez Oddział do kolumbijskiego organu administracji podatkowej.

Odnosząc się z kolei do ustalenia, jaki dzień winien być uznany za „dzień zapłaty podatku” sytuacji gdy zagraniczny podatek będzie pobierany przez kontrahentów (płatników), sięgnąć należy do wykładni językowej norm prawa podatkowego. Wskazać należy, iż zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/):

- „dzień” to „określony termin, data”;

- „zapłata” to „uiszczenie należności za coś”;

- „podatek” to „obowiązkowe świadczenia materialne pobierane przez państwo w celu pokrycia jego wydatków”.

Na gruncie językowym, zwrot „dzień zapłaty podatku” oznacza zatem określony termin uiszczenia należności za obowiązkowe świadczenie pobierane przez państwo. Innymi słowy, jest to konkretna data, w której należność podatkowa jest uiszczana.

Ponadto, odnosząc się do pojęcia zapłaty (uiszczenia) podatku należy uwzględnić fakt występowania w tym przypadku płatnika (kontrahenta). Działa on wprawdzie na zasadzie przepisów lokalnych (kolumbijskich), lecz dla celów ustawy o CIT (tj. art. 20 ust. 8 ustawy o CIT), czyli ustalenia wysokości obciążenia podatkowego w Polsce należy stosować normy prawa polskiego.

Zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej,

Stosownie do treści art. 59 § 1 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej,

zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek:

1) zapłaty;

2) pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta.

Natomiast zgodnie z art. 60 § 2 Ordynacji podatkowej,

Uwzględniając powyższe, skoro zobowiązanie podatkowe wygasa z chwilą pobrania podatku przez płatnika to dzień dokonania poboru podatku przez płatnika jest dniem zapłaty podatku, o którym mowa w art. 20 ust. 8 ustawy o CIT.

Powyższe potwierdza stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z 14 sierpnia 2024 r. sygn. akt. II FSK 110/24, w którym wskazano, że (…) to nie podatnik ma odprowadzić podatek do właściwego organu podatkowego. To płatnik ma go pobrać i przekazać do właściwego urzędu. W dacie poboru podatku podatnik zostaje już obciążony równowartością podatku (otrzymuje wypłatę pomniejszoną o podatek). Nie jest to zatem w jego przypadku jedynie deklaracja wskazująca wysokość podatku. W momencie pomniejszenia wypłaty o podatek ponosi on realny ciężar podatkowy. Z tego względu w prawie krajowym zarówno zapłata podatku, jak i pobór podatku przez płatnika powodują wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, co wynika wprost z art. 59 § 1 pkt 1 i 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (…).

W rezultacie, dniem, w którym będą dokonywali Państwo zapłaty podatku w obcym państwie (w Kolumbii), będzie dzień, w którym poniosą Państwo ekonomiczny ciężar podatku zagranicznego, czyli moment płatności wynagrodzenia za usługi przez kontrahenta z uwzględnieniem dokonanego przez płatnika potrącenia podatku zagranicznego.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego, wskazać zatem należy, iż w celu ustalenia kwoty podatku zapłaconego w obcym państwie należy przyjąć kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania potrącenia podatku przez płatnika (kontrahenta) z zapłaty wynagrodzenia należnego Oddziałowi za usługi świadczone na rzecz kontrahenta, tj. dzień zapłaty za usługi świadczone przez Oddział z uwzględnieniem podatku pobranego przez kontrahenta.

Zatem jeżeli podatek jest płacony w różnych terminach np. w formie zaliczek to każda zaliczka powinna być przeliczona na złote według kursu średniego z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku. Natomiast pomniejszenie należności przez kontrahenta zagranicznego o wymagany w jego kraju podatek traktuje się na równi z zapłatą tego podatku przez polskiego podatnika.

Zatem Państwa stanowisko, w zakresie pytania Nr 3, zgodnie z którym, w celu przeliczenia kolumbijskich peso na złote polskie należy zastosować średni kurs kolumbijskich peso z tabeli B Narodowego Banku Polskiego obowiązującej na dzień poprzedzający dzień złożenia przez Oddział do urzędu kolumbijskiego deklaracji rocznej DIAN 110, należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

 -  Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.