Interpretacja indywidualna - Interpretacja - 0111-KDIB1-1.4010.396.2025.1.AW -

Interpretacja indywidualna z dnia 29 września 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.396.2025.1.AW

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 lipca 2025 roku wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie momentu powstania przychodu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W szczególności, Wnioskodawca jest właścicielem położonych w Polsce gruntów, które wydzierżawia osobom fizycznym na cele rolnicze.

Umowy dzierżawy zawierane są na czas oznaczony (5 lat). Zgodnie z umowami, okres dzierżawy dzieli się na roczne okresy rozliczeniowe (dla przykładu, jeśli umowa zawarta jest w dniu 15 marca, to roczny okres rozliczeniowy liczony jest od 15 marca danego roku do 14 marca roku kolejnego).

Umowy ustanawiają czynsz dzierżawny należny za okres rozliczeniowy jako iloczyn kwoty za hektar i wielkości dzierżawionej powierzchni. Kwota ta jest stała w całym okresie umowy.

Umowy te przewidują, iż czynsz dzierżawny za dany okres rozliczeniowy będzie uiszczany w dwóch ratach i wskazują terminy płatności tych rat, przy tym terminy te nie pokrywają się ani z początkiem, ani z końcem okresu rozliczeniowego (dla przykładu, okres rozliczeniowy liczony jest od 15 marca danego roku do 14 marca roku kolejnego, a terminy płatności za ten okres ustalone są: pierwsza rata do 31 grudnia danego roku, a druga rata do 30 kwietnia kolejnego roku).

Zgodnie z umowami, Wnioskodawca zobowiązany jest wystawić oraz doręczyć dzierżawcom faktury najpóźniej w terminie płatności czynszu dzierżawnego. Tak też faktury te są wystawiane: w terminie płatności czynszu dzierżawnego lub kilka dni wcześniej - a więc w granicach określonych przepisami o podatku VAT (art. 106i ust. 3 punkt 4 oraz ust. 7 punkt 2 w związku z art. 19a ust. 5 punkt 4 litera b tiret trzeci ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

Niezależnie, dzierżawcy zobowiązani są uiszczać opłaty dodatkowe w wysokości niektórych wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę na dzierżawione grunty (np. za taki wydatek uznawany jest podatek rolny). Terminy płatności tych opłat dodatkowych zależą od poniesienia wydatku oraz zażądania jego rozliczenia przez Wnioskodawcę i nie są związane z okresami rozliczeniowymi, o których mowa wyżej. Wnioskodawca wystawia faktury na te opłaty zgodnie z przepisami o podatku VAT powołanymi wyżej w punkcie 6, a więc w terminie płatności opłaty dodatkowej lub kilka dni wcześniej.

Wnioskodawca rozpoznaje przychód na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) z tytułu czynszu dzierżawnego oraz opłat dodatkowych w datach wystawienia poszczególnych faktur i w wysokości wynikającej z tych faktur. Taką zasadę rozpoznawania przychodu podatkowego chciałby też zachować na przyszłość (zdarzenie przyszłe).

Pytania

1.Czy w danym stanie faktycznym prawidłowe jest rozpoznawanie przez Wnioskodawcę przychodu na potrzeby CIT z tytułu czynszu dzierżawnego i opłat dodatkowych w dacie wystawienia faktury? (pytanie co do stanu faktycznego)

2.Czy prawidłowe będzie kontynuowanie dotychczasowego sposobu rozpoznawania tego przychodu na potrzeby CIT? (pytanie co do zdarzenia przyszłego)

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Wnioskodawca uważa, że w danym stanie faktycznym rozpoznawanie przez Wnioskodawcę przychodu na potrzeby CIT z tytułu czynszu dzierżawnego i opłat dodatkowych w dacie wystawienia faktury jest prawidłowe, co uzasadnia poniższa analiza stanu faktycznego i prawnego.

Nie budzi wątpliwości Wnioskodawcy, iż uzyskiwany przez niego czynsz dzierżawny i opłaty dodatkowe stanowią przychód z tytułu działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 12 ust. 3 Ustawy CIT (podobnie: np. pismo z dnia 31 lipca 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0111-KDIB2- 1.4010.259.2019.1.AT). W konsekwencji, przychody z tego tytułu należy rozpoznawać na zasadzie art. 12 ust. 3a Ustawy CIT albo na zasadzie art. 12 ust. 3c Ustawy CIT, w zależności od tego, który z tych dwóch przepisów lepiej pasuje do rozważanego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a Ustawy CIT, za datę powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą uważa się, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3c-3g oraz 3j-3m Ustawy CIT, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie

później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Jeśli przepis ten zastosować do opisanego stanu faktycznego, to przychody powinny być rozpoznawane w dacie wystawienia faktury, gdyż jest to najwcześniejszy z wymienionych w tym przepisie momentów.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3c Ustawy CIT, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Jeśli przepis ten zastosować do danego stanu faktycznego, to przychody powinny być rozpoznawane w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego w umowie, niezależnie od terminów zafakturowania i otrzymania tych przychodów.

Nie ulega przy tym żadnej wątpliwości, iż umowy z dzierżawcami posługują się pojęciem „okres rozliczeniowy”.

Jednakże, w ocenie Wnioskodawcy, używana w umowach dzierżawy fraza „okres rozliczeniowy” nie oznacza tego samego, co pojęcie okresu rozliczeniowego, o którym mowa w art. 12 ust. 3c Ustawy CIT. A mianowicie, zgodnie ze znaczeniem słownikowym, pojęcie „okres rozliczeniowy” oznacza umownie zdefiniowany powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok (pismo z dnia 13 kwietnia 2016 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, znak: ILPB3/4510-1-44/16-2/KS). Tymczasem, w rozważanym stanie faktycznym okres rozliczeniowy nie pełni takiej funkcji. Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, zarówno terminy zapłaty czynszu dzierżawnego, jak i terminy zapłaty opłat dodatkowych zostały określone w umowach dzierżawy niezależnie od początku lub końca okresu rozliczeniowego. Użyta w umowach fraza „okres rozliczeniowy” może np. pomóc w przeliczeniu wysokości czynszu w wypadku rozwiązania umowy przed upływem terminu, na jaki została zawarta. Nie ma jednak żadnego znaczenia, jeśli idzie o powstanie obowiązku uregulowania przez dzierżawców ich zobowiązań finansowych wobec Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższej wykładni językowej przepisu, za stanowiskiem Wnioskodawcy przemawia też wykładnia funkcjonalna. A mianowicie, przyjęcie przeciwnego stanowiska prowadziłoby do sytuacji, w jakiej podatnik, który wystawił już fakturę a nawet otrzymał za nią zapłatę, nie byłby zobowiązany do zapłaty podatku CIT z tytułu tej faktury tylko dlatego, że użył w umowie frazy „okres rozliczeniowy”. W ocenie Wnioskodawcy, taka interpretacja art. 12 ust. 3c Ustawy CIT nie jest zgodna z celem przepisu.

W konsekwencji, należy przyjąć, iż w rozważanym stanie faktycznym przychód na potrzeby CIT z tytułu czynszu dzierżawnego i opłat dodatkowych należy rozpoznawać w dacie wystawienia faktury, a zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ad 2.

Analiza stanu faktycznego i prawnego przedstawiona wyżej, uzasadnia też stanowisko Wnioskodawcy, że w danym stanie faktycznym (winno być: „zdarzeniu przyszłym) kontynuowanie wskazanego sposobu rozpoznawania przychodu na potrzeby CIT z tytułu czynszu dzierżawnego i opłat dodatkowych należy uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że - co do zasady - przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika. Tym samym, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in. przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które są należne podatnikowi, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń, nawet jeśli nie zostały przez niego jeszcze otrzymane. Swoim zakresem zastosowania obejmuje przy tym wyłącznie przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Jednocześnie, przepisem art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, ustawodawca wyłączył z przychodów pobrane wpłaty lub zarachowane należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymane lub zwrócone pożyczki (kredyty), w tym również uregulowane w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Moment zaliczenia uzyskanych z działalności gospodarczej przysporzeń do przychodów określają przepisy art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT:

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1)wystawienia faktury albo

2)uregulowania należności.

Ustawodawca przewidział także szczególną sytuację, gdy strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych. Zastosowanie ma wówczas przepis art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy.

Analizując przepis art. 12 ust. 3c ustawy o CIT należy zauważyć, że:

- dotyczy on wszystkich usług, które strony rozliczają cyklicznie; ustawodawca w żaden sposób nie zawęził katalogu tych usług;

- strony ustaliły, że będą one rozliczane cyklicznie;

- wspomniana regulacja dotyczy tylko usług, nie obejmuje natomiast dostawy towarów, nawet jeżeli ma ona charakter ciągły;

- okres rozliczeniowy może wynikać zarówno z umowy, jak i z wystawionej faktury VAT;

- okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 1 rok;

- w przypadku usług rozliczanych w okresach cyklicznych datą powstania przychodu jest zawsze koniec okresu rozliczeniowego, nie ma natomiast wówczas znaczenia, ani data wystawienia faktury, ani data otrzymania należności.

Ponadto, jak stanowi art. 12 ust. 3e ustawy o CIT:

W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W tym miejscu należy podkreślić, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia usług ciągłych. W odniesieniu do kwestii powstania przychodów należnych w zakresie tzw. usług ciągłych należy sprecyzować zakres tego pojęcia.

Słownikowe znaczenie słowa „ciągłość” to „łączność, nieprzerywający się związek jakichś faktów, brak luk, przerw w czasie albo w przestrzeni. To także dziejący się, odbywający się, trwający stale, nieustannie, bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały”.

Usługi o charakterze ciągłym obejmują czynności polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one ze zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta.

Zatem w odniesieniu do usług ciągłych rozliczanych okresowo (w okresach rozliczeniowych) – co powinno wynikać z ustaleń między stronami – za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 3c ustawy o CIT.

Przepisy podatkowe nie zawierają również definicji pojęcia okresu rozliczeniowego. Zatem należy odwołać się do wykładni literalnej przepisu art. 12 ust. 3c ustawy o CIT. Zgodnie z definicją słownikową (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN):

- „okres” to m.in. „czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg”;

- „rozliczeniowy” to m.in. „dotyczący rozliczenia - uregulowania wzajemnych należności”;

- „rozliczenie” to „uregulowanie wzajemnych należności, zobowiązań między przedsiębiorstwem i dostawcami, dłużnikami i wierzycielami, pracodawcami i pracownikami itp.”.

Tym samym, pojęcie „okres rozliczeniowy” oznacza umownie zdefiniowany powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok.

Odpowiednie rozumienie „okresu rozliczeniowego”, o którym mowa w art. 12 ust. 3c musi uwzględniać także okresy, za jakie można żądać zapłaty. Potwierdza to systematyka ustawy, która za moment graniczny rozpoznawania przychodu wskazuje dzień uregulowania należności, nawet w odniesieniu do, co do zasady, memoriałowo wykazywanych przychodów należnych (art. 12 ust. 3a pkt 2 i art. 12 ust. 3e ustawy o CIT). Nie może być tak, że sam zapis na fakturze podważa faktycznie występujący okres rozliczeniowy. W przeciwnym wypadku doszłoby do sytuacji, że niezależnie od okoliczności, że np. w okresach miesięcznych powstaje u kontrahenta zobowiązanie do zapłaty, a u wykonawcy usługi powstaje wierzytelność wobec kontrahenta, której prawnie może dochodzić, podatnik mógłby wykazywać przychód w ujęciu podatkowym, np. raz w roku, bo taki okres rozliczeniowy wskazywałby na fakturze. W konsekwencji, „okres rozliczeniowy”, o którym mowa w art. 12 ust. 3c ustawy o CIT musi być odzwierciedleniem faktycznego okresu rozliczeniowego opartego na obligacyjnym stosunku zakładającym z jednej strony świadczenie z drugiej zaś zapłatę (cenę, wynagrodzenie) za to świadczenie. W przypadku, gdy modyfikacja wynikająca z faktury nie uwzględnia istoty tego stosunku i wynikającego z niego roszczenia o zapłatę, nie można przyjąć, że mamy do czynienia z okresem rozliczeniowym wskazanym na fakturze.

Wskazać jednocześnie należy, iż zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, rozpoznanie przychodu winno następować nie rzadziej niż raz w roku. Sformułowanie „nie rzadziej niż raz w roku” odnosi się do okresu w jakim świadczona usługa jest rozliczana. Oznacza to, że okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 12 miesięcy. Istotnym dla wskazania daty powstania przychodu jest okoliczność ustalenia w umowie (fakturze) rozliczania w okresach rozliczeniowych i ustalenie tych okresów. Wystąpienie więc tej sytuacji – zależnej wyłącznie od woli stron – skutkuje rozliczaniem przychodu w zgodzie z cytowanym przepisem art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, tj. w okresach rozliczeniowych. W takim przypadku przychód z tytułu usług o ustalonym okresie rozliczeniowym powinien być określany w ostatnim dniu przyjętego przez strony okresu rozliczeniowego, a data wystawienia faktury oraz termin płatności nie decydują o terminie powstania przychodu.

Gramatyczna wykładnia powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku, gdy umowa lub wystawiona faktura zawiera postanowienia wskazujące okres rozliczeniowy, zasadą jest, że za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu czynszu dzierżawnego i opłat dodatkowych w dacie wystawienia faktury, należy wskazać, że w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wskazali Państwo, że Wnioskodawca jest właścicielem położonych w Polsce gruntów, które w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wydzierżawia osobom fizycznym na cele rolnicze.

Umowy ustanawiają czynsz dzierżawny należny za okres rozliczeniowy jako iloczyn kwoty za hektar i wielkości dzierżawionej powierzchni. Kwota ta jest stała w całym okresie umowy.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy, wskazać należy, że przychód z tytułu czynszu dzierżawnego powstanie w momencie wskazanym w art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, gdyż z umowie dzierżawy strony ustaliły, że czynsz dzierżawny jest rozliczany w rocznych okresach rozliczeniowych. W takim przypadku przychód z tytułu czynszu dzierżawy o ustalonym okresie rozliczeniowym powinien być określony w ostatnim dniu przyjętego przez strony okresu rozliczeniowego, a data wystawienia faktury oraz termin płatności nie decyduje o terminie powstania przychodu.

Tym samym nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że w danym stanie faktycznym rozpoznawanie przez Wnioskodawcę przychodu na potrzeby CIT z tytułu czynszu dzierżawnego w dacie wystawienia faktury jest prawidłowe, co uzasadnia przedstawiona analiza stanu faktycznego i prawnego oraz że w danym stanie faktycznym prawidłowe jest kontynuowanie wskazanego sposobu rozpoznawania przychodu na potrzeby CIT z tytułu czynszu dzierżawnego.

Natomiast zgodzić się z Państwem należy, że przychód z tytułu opłat dodatkowych po Państwa stronie powstanie w dacie wystawienia faktury, zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT.

Jeszcze raz wskazać, że zgodnie z powołanym na wstępie art. 12 ust. 3a stawy o CIT:

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności.

Jak wynika z powołanego przepisu, dla rozpoznania przychodu osiąganego przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, które nie są rachunkowymi okresami rozliczeniowymi istotne pozostają daty zaistnienia następujących zdarzeń (w zależności od przedmiotu tej działalności):

-wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi;

-wystawienia faktury;

-uregulowania należności.

Przychód osiągany przez podatnika, co do zasady, powstaje w dacie zajścia najwcześniejszej z ww. okoliczności.

W odniesieniu do opłat dodatkowych, Wnioskodawca powinien zatem rozpoznać przychód w momencie wystąpienia najwcześniejszego zdarzenia, wymienionego w art. 12 ust. 1 pkt 3a ustawy o CIT, którym w przedmiotowej sprawie jest moment wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT.

Tym samym zgodzić się należy z Państwa stanowiskiem, że w okolicznościach sprawy rozpoznawanie przez Wnioskodawcę przychodu na potrzeby CIT z tytułu opłat dodatkowych w dacie wystawienia faktury jest prawidłowe.

Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia:

-czy w danym stanie faktycznym prawidłowe jest rozpoznawanie przez Wnioskodawcę przychodu na potrzeby CIT z tytułu czynszu dzierżawnego i opłat dodatkowych w dacie wystawienia faktury, w odniesieniu do:

·czynszu dzierżawnego – jest nieprawidłowe;

·opłat dodatkowych – jest prawidłowe.

-czy prawidłowe będzie kontynuowanie dotychczasowego sposobu rozpoznawania tego przychodu na potrzeby CIT, w odniesieniu do:

·czynszu dzierżawnego – jest nieprawidłowe;

·opłat dodatkowych – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Organ nie odniósł się do powołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej, gdyż interpretacja ta nie została wydana w sprawie innego podmiotu i nie wiąże organu w niniejszej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie